Categorie: Afrikareis

We zijn in Venetië, de stad van waaruit Marco Polo zijn wereldreis begon!
Het weer is zonnig en fris, bijna lenteachtig. De stad zoemt van carnaval en we hebben een stoer apartement pal in het centrum, boven een bakker.

De eerste ontberingen

Toch is het begin van de reis niet zonder slag of stoot verlopen. Om te beginnen was er die afschuwelijke Duitse Autobahn vol vrachtwagens, werkzaamheden, regen en rukwinden. De auto was zo zwaarbeladen, dat het wel een vrachtwagen leek. Ilco had gewoon pijn in zijn armen van het sturen en, helemaal in de bergen, was het af en toe een heel gezwalk. Vervolgens bleek, toen we de auto opnieuw gingen laden (alle boeken van het dak af en in de la onder de auto – een enorme bibliotheek) dat alles op het dak niet waterdicht was, waaronder de koffer met AL mijn kleren erin. Mijn leuke nieuwe jurkjes! Mijn nieuwe witte broek (nu nooit meer wit).
Eenmaal in Venetië moesten we de auto ergens buiten de stad parkeren en verder over het water en lopend met allemaal koffers en tassen, dwars door de carnavalsdrukte. Reuze romantisch: overal strengen gekleurde lichtjes, mensen met maskers, onwaarschijnlijk goede straatmuzikanten op pianola’s. Maar toen ik later mijn portemonnee zocht… inderdaad. Creditcard, bankpasjes, rijbewijs – net allemaal nieuw aangevraagd en nu alweer weg. Ik wist niet dat ik zó snel een zigeuner zou worden.

Carnaval

Over het Venetiaans carnaval ga ik nog apart schrijven. De officiële start is dinsdag, maar eigenlijk is het allang begonnen. Je stapt de deur van je huis uit en je staat in een film. Fellini meets Kubrick meets Pardijntje. Zoiets.

Welkom in het Internetcafe! Ga zitten zonder een woord te zeggen, tewijl je communiceert met mensen die er niet zijn. (Met dank aan de Blue Man Group)
Welkom in Duitsland…

We zijn nu nergens

We zijn weg en toch ook weer niet. 
Vanmorgen vertrokken we uit Durgerdam, uitgezwaaid door buren, vrienden, moeders, en de voltallige klas van Chaia. Nu heeft Chaia nogal veel vriendinnen in die klas en, geen idee wie er begon, maar op een gegeven moment stonden er alleen nog maar keihard huilende meisjes van acht. Het werd nog een heel spektakel, met meester Henk er nogal ontredderd tussen.

Daarna sneeuw, regen, en enorm wennen aan het rijden over bergwegen met zo´n zwaarbeladen auto. Nu zijn we moe en de meisjes en Ilco (die moest rijden van mij) liggen uitgeput van alle emoties te slapen in een erg motelachtig motel. 
Ik geloof dat dit een voetbalinternetcafé is. Overal schermen en biljarttafels en Budweiser. Geen enkel meisje te zien, alleen maar van die Bayern Munchen-types. Wat doe ik hier?

Het is 2007, het jaar van onze eigen Paris-Dakar.
De Landrover is nog bij de garage. We krijgen nieuwe veren, een uitlaat die de lucht insteekt als een snorkel (inderdaad, zodat je diep door het water kunt rijden), een stofvrije koelkast, stopcontacten voor de computers en de sateliettelefoon, geheime vakken die eruit zien als cilinders, navigatie, een nieuwe daktent en een uitschuifbare la die ook weer een bed kan worden….

Schrijven

Meest gekregen cadeau voor op reis: zaklamp, kompas. En dan te bedenken dat ik niet eens weet hoe een kompas werkt…  Maar eigenlijk nog veel belangrijker vind ik alle schriften en opschrijfboekjes die we krijgen. Zag laatst iets van Francien Oomen in de boekwinkel: 'Hoe overleef ik zonder schrijven' en zo is het precies.

Ilco zei: 'Het is niet de vraag OF de auto een keer kapot gaat, maar WANNEER.' En: 'Als we in de woestijn bendes tegenkomen, die onze auto stelen, gaan we gewoon verder op kamelen.' Leuk, zo'n avontuurlijke man! 

En ook al zijn we nog niet echt weg, terug kunnen we niet meer. Het is 2007, het jaar van de grootste reis die we ooit hebben gemaakt. Er zit niks anders op: sit back and enjoy the ride!

Maar dan wel graag met al die schriftjes en een computer bij de hand…. tot snel! (eerste stop: Venetië)

Waar is Anna? Nu ik dit schrijf ben ik nog gewoon thuis in Durgerdam.
En ik vraag me af of het nog wel zo’n goed idee was om twee jaar op reis te gaan. Het geregel alleen al…
Van mijn nieuwe boek dat pas over een jaar uitkomt, maar dat nu eigenlijk al af moet zijn.
Van zaken als verzekeringen, die heel enthousiast ‘globetrotter’ of zoiets heten maar ondertussen geen dekking geven in Afrika.
Van de toestemming die Bloem en Chaia moeten krijgen om twee jaar op de Internetschool te mogen.
Van alle prikken die we moeten halen (volgens het tropencentrum vallen we onder de categorie ‘primitief georganiseerd’).
En gewoon: van het omschakelen van een duidelijk leven naar dat van een zigeuner.

Modern?

‘Dat is pas modern,’ zegt de man van de drukkerij als ik nieuwe visitekaartjes laat maken waar alleen nog maar digitale adressen op staan. Modern? Goed, dan zijn we misschien moderne zigeuners.
Maar eerst moet ik nog afscheid nemen van ons huis, en van mijn familie en vriendinnen en dat is ouderwets ellendig.
Ilco heeft nergens last van. Tussen alle drukte door bladert hij in de enorme berg reisgidsen en roept af en toe iets als: ‘Weet je wat daar de plaatselijke delicatesse is? Aap!’
Het kan me vooralsnog niet verleiden.
Tussen de groeiende stapels dozen, briefjes en paperassen, trek ik nog maar eens een fles wijn open. Dat is een groot voordeel van als je zo lang weggaat: je kunt met een gerust hart al je dure bewaarwijnen opdrinken.
Proost!
Wat mij betreft was ons hele reisplan een broodje aap.