Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Het was een koude nacht aan het eind van januari. Boven de grachten van Amsterdam hing een onwaarschijnlijk grote blauwe maan. Slechts een huis was schaars verlicht, kaarsje voor het raam. Daarbinnen lag een vrouw hard te zuchten, een man en twee oma’s aan haar zijde.

Dat was de nacht van jouw geboorte, liefste Chaia, overmorgen is het precies achttien jaar geleden.

Af

Ik woon niet meer aan de Brouwersgracht, wel om de hoek. Het winkeltje waar oma toen in alle vroegte rosbief ging halen omdat ik dat per se wilde eten na die nacht, bestaat niet meer, de oma’s zijn sowieso waterige kopieën van zichzelf geworden, geen sprake van dat die nog een pasgeboren babytje in bad zouden kunnen doen of kraamzorgen voor een familie die plotseling vierpersoons is geworden.
Maar jij dan, kindjelief. Maar jij.
Zo’n stoere, prachtige vrouw nu, nog even sterk en gepassioneerd als je als baby was maar oneindig veel groter en wijzer en rijker. Ik kan zo van je genieten, zo van je houden, zo mezelf zien in jou en nog zoveel meer.
Je wordt achttien, je bent af. En hoe.
Ik staar naar je geboortehuis, loop over je gracht, precies dezelfde route, een heel leven later. Wat er verder ook gebeurt, welke vreemde afslagen ik ook heb genomen onderweg,  wat voor rommeltje ik er ook van heb gemaakt zo nu en dan… ik en ook je vader moeten ergens toch ook iets heel erg goed gedaan hebben om jou te krijgen, wat een cadeau.

Ik denk soms dat iedereen zo poëtisch en avontuurlijk is als mijn vrienden.

Maar een stap uit mijn comfort zone en ik ben zelf de alien.

Pilsje

Er was een oude dame dood die ik verder niet kende. Ze was al begraven en ik was (ik zal jullie de details besparen) in een kerk naar de herdenking die volgens de dochter heel spiritueel en cultureel zou zijn.
De anekdotes waren allemaal in deze trant: ‘En dan gingen we met de vrinden naar een cafeetje. En dan zei Greet… doe mij maar een pilsje.’
Ja? dacht ik. Maar dat was dan de anekdote want die Greet dat was me een ruige.
Ik hield het een uur vol, toen ben ik het kerkje uit gevlucht. Misschien komt het omdat ikzelf voor bijna al mijn dierbaren bijna dagelijks in gedachten schrijf aan de gevoeligste, gelaagdste begrafenisspeech die ik ooit voor ze zal houden. Zo’n speech met lachen en huilen tegelijk. Allebei heel hard.
Terwijl, voor de vrinden die daar zaten te herdenken, was het natuurlijk helemaal goed zo; ik wilde dat ik niet zo’n snob was.

Wakker worden, Doornroosje

Maar dat is het niet alleen. Ik kan het leven nog steeds moeilijk anders nemen dan als een of ander sprookje. Inclusief de wolf, de prins, en zo nu en dan een goede fee op je pad. Dat is leuk natuurlijk en er mede de oorzaak van dat dit blog zo gezellig weg leest.
Tegelijkertijd denk ik steeds vaker: wakker worden, Doornroosje. Oogjes open, maar nu echt. Dit is het leven, het is ook gewoon heel banaal, jij bent af en toe heel banaal. En die prins op het witte paard… kom op zeg!

Jullie zijn allemaal verhalenvertellers, zegt de directeur.

Wat deed ik toen Donald Trump president werd? Met de oudste dochter naar de open dag van de  Filmacademie.

In de dop

Ik ga me zelf bijna inschrijven, zo leuk vind ik het, met al die stoere studio’s, visual effects ruimtes, bioscoopzaal, en vooral al die bevlogen filmmakers in de dop die overal onvermoeibaar staan te vertellen wat ze hier doen.
Precies daarom heeft Bloem mij meegenomen. Zelf is ze al bezig met de vooropleiding en al haar huisgenootjes zitten op de filmacademie. Ze kent de ruimtes, de procedures, en zelfs de weg.
In de aula houdt de directeur onvermoeibaar elk halfuur hetzelfde praatje voor de in totaal drieduizend would be filmmakers en hun ouders. Dat dokters en advocaten nodig zijn in de wereld. Maar ook -juist- verhalenvertellers. Ik moet meteen denken aan vriendin Nancy, die bij de inauguratie van Trump zich in de tegendemonstratie heeft gevoegd, gewapend met een bak met een brandend vuurtje. Je kon bij haar komen zitten, je warmen en iets vertellen wat voor jou verbindend was.

De bad guys en het verzet

Ik knijp hard in Bloems been. ‘Ik wist wel dat je dit praatje interessant zou vinden,’ grijnst ze. Inderdaad, het gaat nog verder dan dat wat Nancy doet. Wie vertelt in deze krampende tijden de verhalen van de bad guys en het verzet, de dystopieën die griezelig dichtbij komen, het verhaal van de gekte en de raarheid en natuurlijk het eeuwige verhaal van liefde dat ik in de lange gangen van de filmacademie in al die honderden filmposters aan de muren weerspiegeld zie.
Ik! Ik vertel die verhalen en met mij miljoenen anderen schrijvers, zangers, schilders, filmers.
Ik en mijn dochter.

Het perfecte cadeau voor de vrouw die net alleen woont. Alet gaf me een rijkgevulde verbanddoos met op de deksel haar telefoonnummer geschreven en daarbij de woorden: ‘ik woon om de hoek en ik heb een auto.’
Gisteren maakte ik daar gebruik van.

Nee, niet voor mezelf, voor mijn moeder.

Omgekukeld

Mijn lieve moedertje zou op de thee komen. Ik ging haar ophalen van de Flesseman, dat is normaal een prima wandeling. Maar deze keer kwam ze maar niet vooruit en ze reed steeds heel raar tegen alle gevels op met haar rollator. Het duurde en duurde en duurde. En het was zo koud!
Eenmaal bij mijn huis aangekomen, stortte ze in halverwege de trap. Het ging niet meer, alle kracht was weg. Daar hing mijn moeder aan een tree, het  deed denken aan een omgekukeld insect.
‘Niet zo gluren,’ snauwde middelste dochter haar jongere zus toe. Hoe groot is die ineens geworden en hoe lief. Ze knielde neer bij haar oma die inmiddels in slaap was gevallen zomaar op de koude gang, gaf haar druivensuiker. ‘Dat geven ze ook altijd standaard als iemand out gaat in een coffeeshop.’
Daarna hesen we oma samen omhoog.
Maar oma bleef maar in slaap vallen en onsamenhangende dingen zeggen. Het enige echt duidelijke ging over het lelijke miniplantje dat ze voor ons had meegesleept, dat gaf ze ons een paar keer achter elkaar. Verder wilde ze het liefst terug naar de Flesseman. Maar de middelste was inmiddels vertrokken naar haar werk en Dunya had zich verstopt in haar schoolboeken.
Net op tijd herinnerde ik me het noodnummer op de verbanddoos. Samen met Alet bracht ik mijn moeder terug. Het ging direct beter met haar. ‘Misschien gewoon de griep,’ zei de verzorgster monter.

Ik haastte me terug naar mijn andere kind dat nog steeds op de bank zat te leren, hongerig en van slag.

Tot maandag, zegt ze op vrijdag. En ik denk o ja.

Ze kijkt niet om en ik doe niet dramatisch. Het is ook niet dramatisch. Ze heeft net weer twee weken bij me gewoond en nu gaat ze fijn naar haar vader en haar mooie huis aan het IJ En ik…

Weekend!

Zou het waar zijn dat ik sinds mijn studententijd niet meer zoveel vrijheid heb gehad? Alles ligt open. Er is geen pasgetrouwd stel in een bruidssuite dat wacht op hun onvergetelijke eerste ontbijtje als man en vrouw. Er is ook geen zondag-familie-ontbijt, elk eitje met liefde gekookt. Geen pannenkoekenzaterdagavond. Er zijn geen kinderen met clubjes. Sowieso geen kinderen. Geen oma op vast zondagbezoek. Geen enorm huis op te ruimen, drie wassen te draaien, ratelende vaatwasser, zwaarbeladen fiets vol boodschappen van de zaterdagmarkt. Niet alvast even vijftien kilo appeltjes schillen voor de taart van maandag en zondagavond iedereen thuis en samen eten, vaak een grote kip in de oven.

Magisch pasje

Ik kan zonder oppas te regelen naar de borrel van de uitgeverij, en zolang blijven als ik wil. Ongestoord uitslapen, en dan in bed alle weekendkranten lezen. Ik kan leuke dingen doen met Mr H.! Had ik al gezegd dat deze man door zijn werk in de film een soort magisch pasje heeft waarmee je met twee mensen gratis naar elke film kan? Soms zien we twee films achter elkaar, iets waar ik in Spanje zonder echte bioscopen alleen maar van kon dromen. Schrijven kan ik ook, urenlang lezen zomaar overdag, mijmeren, naar de sportschool en dan ook de sauna, een half uur onder de douche blijven staan of zelfs een uur, solliciteren op spannende baantjes, huilen, muziek luisteren.
En niks, dat kan ik ook doen. Dat is misschien wel het meest waardevol van alles.

Toch een wasje, eentje. Het dekbedovertrek van Dunya. Dat als ze maandag -vandaag- uit school komt met al haar spullen en haar drukte dat dan haar bedje lekker schoon en fris op haar wacht. Daar kan ik me dus het hele weekend op verheugen…

Dit is de dag na Rufus.

Mylou nam me mee naar een prachtig concert in Vredenburg. Ik kende Rufus Wainwright amper, maar nu dus wel. En ook al had hij omaschoentjes aan van glitter en lachte hij de hele tijd, de melancholie verdoofde de hele zaal. Waardoor ik op een gegeven moment, het was bij het doodslied ‘I’m going in’, totaal verslagen in mijn stoel hing. Ja, het is waar, ik ga dood.

De maan van de langste nacht

Ik ben dus nog steeds een beetje labiel, snel in tranen om van alles en nog wat. Gelukkig biedt mijn mailbox troost, lang leve internet.
Bericht 1.
Wij komen bij jou/jullie thuis of op een andere plek waar jullie je comfortabel voelen. Een surprise, waarbij wij er bijvoorbeeld al zijn en jij met je partner binnenkomt is ook mogelijk. Wij zetten alles klaar en nemen massageolie en massagetafel mee. Sfeerverlichting en de juiste muziek en geur, verzorgen wij. Wij nodigen jou (of je partner) uit op de massagetafel en wij beginnen met masseren. Na ongeveer 10 minuten nodigen wij jou (of je partner) uit (…) de seksbom is ontwaakt en viert hoogtij!
Bericht 2
De maan van de langste nacht is een moment om de zaken op een rijtje te zetten, het gaat om reiniging. Wat geen functie meer heeft moet je laten vallen. Geef in je maanviering aan wat je achter je wilt laten en wat er nog moet veranderen voordat je iets nieuws kunt ontwikkelen. Doe het niet alleen met woorden, maar geef het ook in een handeling vorm.

Hoe verleidelijk ook, vandaag ga ik voor optie 2, wicca boven tantra. Ik ga iets reinigen, daar hoef je in mijn huis nooit lang naar te zoeken. Maar dan wel heel bewust, dat reinigen. Met mijn heksenbezem zoveel mogelijk overtollige shit de Haarlemmerstraat opvegen, huppekee. Going in? Going out!

Er zaten dertien gerenommeerde kinderboekenschrijvers aan de dis, de oudste was achtentachtig.

Het is een soort geheim genootschap, als je ooit geïnitieerd bent mag je elk jaar terugkomen om het nieuwe jaar in te luiden. Het wachtwoord is dat je iets betekenisvols moet voorlezen, van jezelf of van een ander.

Een jongen en een vis

Ik was er nu voor de derde keer en niet eerder zag ik daar de de boze buitenwereld zo binnensijpelen. De schrijfster M hield een pleidooi voor empathie, het wapen van de schrijver en dat was kort daarvoor ook al door gastvrouw A te berde gebracht. De 88-jairge nestor las iets vrij briljants voor over een jongen en een vis wat geen uitgever durfde te herdrukken. Iemand anders las iets in het Afrikaans, daar verstond ik niets van maar het was vast prachtig want dat was het allemaal. Hoe kan het ook anders, ik denk dat je met alle  respectievelijke griffels en prijzen van de aanwezigen een bescheiden museumpje zou kunnen vullen en met de diverse royalties dat museum meteen ook maar kopen.
Ik zat er met rode wangetjes, letterlijk, want de koorts regeerde nog steeds mijn lichaam. Maar als je jaren in het buitenland hebt gewoond dan koester je dit soort avondjes, rain or shine.
Buig, zei mijn koortsig brein, voor deze meesters en meesteressen, al die literaire krachtpatsers bij elkaar. Hoe wonderlijk dat jij hier tussen mag zitten, en dat niemand je nog heeft ontmaskerd als de keizer zonder kleren.
Ik ging bijna echt buigen. Maar dat was de koorts. 

En de dag erna, ziek of niet, gewoon weer hard aan het werk. Ik kan natuurlijk niet (al te erg) achterblijven.

‘Mama,’ zegt mijn jongste dochter huilend. ‘Ik heb je wel 50 keer geroepen.’

Esther logeert bij me na haar voorstelling in Bellevue dus het wordt laat. Als we eindelijk uitgepraat zijn, slapen we overal doorheen. De kroeglopers, de veegwagens, de rolkoffers. En dat meisje op straat dat de hele tijd mama roept. Maar dan dus niet op straat.

Hoestdrankjes

Koortsig kind erbij in bed, nu zijn we met drie. Kind op mijn borst, lieve vriendin ernaast. Droomachtig gewoel, rochelend gehoest en twee van de drie klaarwakker. Dunya zelf valt onmiddellijk in een diepe slaap.
En dan wordt het toch licht en picknicken we op bed met fruit en sinaasappelsap.
Ik ben de ultieme moeder bij ziektes. Net als mijn eigen moeder vroeger bij mij, regel ik zachte bedjes op de bank, hoestdrankjes die naar drop smaken, bouillon, nog meer bordjes met fruit.
Maar er is ook iets anders. Iets dat roept: het is nog steeds kerstvakantie, laat het niet wegglijden in zorg, doe iets leuks en memorabels met je kind. Een beetje surfen en ik vind ineens kaartjes voor het circus in Carré met grote lastminute korting. Op en neer fietsen naar Carré, addertje onder het gras, kaartjes toch gekocht.

28 witte en zwarte paarden

Zo zitten we later zwaar gedrogeerd door de paracetamol per ongeluk op rij 1 van het podium. Dunya (‘trek je wel even iets feestelijks aan?’) in haar mooiste spijkerbroek en ik in Carré-rood. En misschien komt het door de koorts die inmiddels ook mij te pakken heeft maar we hebben nog nooit zoiets moois gezien. Wat is er gebeurd met het circus tijdens al die jaren dat ik niet meer kwam? Het is adembenemende kunst geworden . Op 28 witte en zwarte paarden galopperen we drie uur later weer naar huis.
De feestelijke patat om het af te toppen krijgen we totaal niet op, ik doe niet eens de lampjes aan. Samen vallen we voor dood neer op het bedje op de bank.

Ik schrijf een zin met het woord orgasme erin, dat heb ik nog nooit gedaan. Of nouja, niet met het doel dat te publiceren. 

2017 is een schoon nieuw paadje, ik ben vol goede moed op weg gegaan, met bij wijze van knapzak mijn computer onder mijn arm.

Helicopter

Ach mijn heerlijke macje, waarin mijn verhalen getransformeerd worden tot blogjes, artikelen, boeken. Goed voornemen 1,2 en 3: mijn nieuwe cross-over boek afmaken. Het verhaal is nog steeds springlevend, wordt zelfs intenser. Ik kan niet wachten om verder te gaan, meteen als ik wakker word begin ik, niet eens tijd om te douchen.
Vandaag schrijf ik op een dag twee erotische scènes, eentje tussen twee vrouwen en de ander… een beetje ingewikkelder. En de fan die mij komt interviewen stelt de vraag die ik al vaker hoorde. Of je zelf wel eens moet huilen van je eigen boek, of je het zelf ook spannend vindt, of je verliefd wordt op degene waar ze in je boek verliefd op worden.
Schrijven is vrij technisch en vereist dat je boven alles blijft helicopteren, zeg ik. Maar natuurlijk sleept zo’n verhaal je mee, houdt het je soms uit je slaapt, of droom je er juist van, zeker als je een eind op weg bent.
Dus ik had een opwindend dagje?
Ach, terwijl de heetste woorden uit mijn ben vloeiden, zat ik met een oud kinderdekentje om me heen tegen een koude rug, ongekamde haren, ongepoetste tanden, bril op mijn neus.

Schrijven is schmieren. En ’s avonds lekker met de meisjes in bed met ouwe oliebollen Back tot the future kijken.

Altijd een uur te vroeg naar het vliegveld, het treinstation. Mocht er iets misgaan, dan ben je toch nog op tijd. Dat heeft mijn vader erin geramd, zeg ik tegen Mr H, die net heeft geconstateerd dat we precies op tijd aan gaan komen voor onze trein terug naar Amsterdam. Ik doe alsof ik daar niet bloedzenuwachtig van word.
En dan gaat de metro stuk

Ik verander subiet in een neurotische vader. Rennen met koffers, kriskras in het wilde weg, vervuld van een wonderlijk soort woede.

Teveel oliebollen

De redding komt in de vorm van een taxi, hij stopt ineens, snapt dat hij door alle oranje lichten heen moet rijden. Weer rennen, dwars door het treinstation, twee lagen onder de grond, op de minuut op tijd.
Maar de trein komt niet. Vertraging, meer dan een half uur. Waardoor we de aansluiting missen en het ernaar uitziet dat we middenin de koude zwarte nacht gaan stranden in Hannover. Of Weeze. Maar de dag erna is het oudjaar, dan komen mijn allerliefste kinderen terug uit verre oorden, dan moet en zal ik op Schiphol staan…
Zo maakt Mr H kennis met een zwarte Anna en dat is niet een vrouw met wie je op vakantie wilt zijn. Hij schrikt niet eens heel erg, hakt rustig een paar knopen door. ‘We gaan eerst maar eens een stuk met de trein die hier nu voor ons staat – en dan zien we wel.’
Dat blijkt een goede keuze want we kunnen uiteindelijk via een totaal andere route reizen en de volgende dag ben ik keurig op tijd op Schiphol. Terwijl de Haarlemmerstraat ontploft in een pandemonium van vuurwerk en stonede toeristen zit ik sereen met een slapend kind op de bank, overal kaarsjes, welkomthuisballonnen en veel teveel oliebollen. Happy New Year van Abba op, want er is toch geen man met een interessante muzieksmaak in de buurt.

Het is best een goeie metafoor. Je rent, mist je aansluiting, vindt een andere aansluiting. En dan ben je thuis.

2017, voor mij, voor jullie:

zachtheid
innigheid
heelheid
veelheid