Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Het regent droef en gestaag op de kerstmarkt van Berlijn. Een bataljon Duitse ME-ers met getrokken mitrailleurs rent rakelings voorbij.

Ik had me voorgenomen alle kerstmarkten te skippen. Die van Berlijn al helemaal.

Kerstleegte

Ik had me nog wel meer voorgenomen, mijn vriendin Mylou noemt het ‘misschien iets teveel voorzorgsmaatregelen tegen de kerst-nestleegte.’ Waardoor ik me dus ineens zonder reservering in een stampvolle Duitse trein bevind. Door een grijze druilerige megastad loop die ik totaal niet ken. Moe, zonder oriëntatie of voorbereiding, alles vreemd. Met Mr. H, dat dan weer wel.
Dan is zo’n kerstmarkt ineens van een New Yorkse gezelligheid, met de glühwein, de zuurkool en de ijsbaan. Oké dan, kom maar door met die wijn in een speciale kerstbeker, de kerstman zelf scheurt voorbij in zijn slee door de lucht, je hoort de kabels knarsen. Hohoho.
En dan gebeurt het. Al die agenten, ze rennen keihard, paniek op hun jonge gezichten. Weer een aanslag? Nee, vast niet. Maar je schrikt toch van elke truck die plotseling begint te rijden. En van die agenten dus, van die getrokken geweren, duidelijk iets of iemand op het spoor.
We vluchten de Dom in. ‘Ik trakteer,’ zegt Mr H monter want ik heb eigenlijk ook al geen zin om daar een duur kaartje voor te kopen.

Eenmaal onder de hoge gouden koepel is het weldadig licht en warm en er is een  orkest op volle sterkte met een groot koor aan het repeteren. Tranen in mijn ogen zo mooi. De 9e symfonie van Beethoven, weet Mr H,  en ze spelen het speciaal voor ons. Ode an die Freude.

Er zitten miljoen kinderen om me heen en ik heb hoofdpijn.

My manic xmas. Kerstdiner x2, kerstbrunch, kerkdienst, kerstconcert. Dat laatste in de Philharmonie onder leiding van Mylou, iets met meezingen van kerstliedjes.

Stikkend

Als je de enige vrouw bent zonder kinderen in een gigantische bling bling theaterzaal. Dan is dat als kerst op de Filippijnen.
Dat maakt veel te veel lawaai, dan wil je alle kinderen slaan. Die te kleine baby die overal doorheen krijst. Dat setje ADHD jochies dat de hele tijd op de stoelen staat. Die ouders die allemaal infantiel zijn geworden en die doen dat ze zo leuk cultureel bezig zijn op kerst.
Mijn eigen kinderen zijn trouwens toch te oud. Die halen nu op  ditzelfde moment hun advanced open water duikdiploma, dat is pas andere koek. Dat het voor mij nou toevallig gisteren lijkt dat ik ze Stille nacht leerde bij de piano… Opa Snor erachter. Kerstontbijt bij kaarslicht, wezenloze koppies boven kerstjurkjes, vaak dezelfde maar dan in een andere kleur.
Ik ben mijn moeder geworden, stikkend in nostalgie. 

Het gebeurt meteen bij het eerste Gloria. Al die kinderen, jong, oud, mooi, lelijk, lief, irritant, ze overzingen samen hartstochtelijk de band, het orgel, de baby, en natuurlijk staan of zitten ze op het puntje van hun stoel. We stijgen op met zijn allen, duizenden engeltjes om me heen. 
Ontwapend ben ik, naakt. Niet huilen, niet huilen. Daar schrikken al die kindjes alleen maar van: zo’n groot mens totaal onverwacht. Hoeft ook niet. Zoveel engeltjes, alles komt goed, dat weet ik ineens heel zeker. 

Merry xmas lieve lezers. 

Mannen. Ik zou er vaker over moeten schrijven.

Liefde en lust doen fascinerende dingen met de meest stabiele, onafhankelijke vrouwen. Nee, geen ontboezeming, simpelweg een op eindeloos veel observatie gebaseerde constatering.

Gevallen vrouw

Er zal voor mij altijd die eerste grote liefde blijven, de vader van mijn kinderen. Decennialang was hij ook de enige. Maar als je gaat scheiden verandert alles. Mannen. Ze kruipen onder allerlei stenen vandaan, stenen die je zelf optilt, of stenen die je nooit zelf opgetild zou hebben. Wie zegt dat Facebook geen datingsite is en sowieso dat hele Internet, die liegt. Het chat, het lult, het flirt, het gluurt, het etaleert, het verleidt, het bemoeit, het troost – soms. Voeg daarbij nogal veel mannen in real life die graag een gevallen vrouw komen redden, of in ieder geval voor eventjes.
Al snel kwam het moment dat ik tegen mijn beste vriendinnen vanuit de grond van mijn hart verzuchtte: ‘Mannen. Geen idee wat ze toevoegen aan mijn leven, het gaat heel goed zonder hen.’
De dag daarna botste ik tegen Mr H op.

Mr H

Mr Horror is een begrip in de wereld van de genrefilms. Dat was hij al toen ik twintig jaar geleden kort met hem samenwerkte. Ineens stond hij weer voor me, per ongeluk. ‘Anna,’ zei hij oprecht geinteresseerd. ‘Wat is er toch allemaal aan de hand in jouw leven?’
We gingen eten om bij te praten, het was volle maan. We vroegen ons allebei af of het eigenlijk een date was, en we wisten allebei niet of we dat eigenlijk wel wilden.
Mijn leven is vol met kinderen, met schrijven en met al die pieces of the life I left behind. Mr H snapt dat en toch is hij gebleven. Mr H snapt eigenlijk nogal veel. Ik ga er verder geen label op plakken, het is zo al eng genoeg – en niet omdat ik nu ineens veel meer horrorfilms kijk.
Het is ook heel zacht.

Er was een paard. Er was een kind met een paard. Een kind met een paard in Spanje.

Hoe die twee door de campo galoppeerden, zonder zadel, hoe ze dan keken allebei, ze gaven bijna licht. Dan snapte ik weer waarom we daar woonden.

De stenige campo

Maar we gingen dus naar Nederland. Het paard ging mee. Het kind moest harder werken dan ze op de Spaanse school ooit voor mogelijk had gehouden. En het paard werd niet blij van de stal, dat verkoos de stenige campo boven de groene oase van het hoge noorden. In het Diemerbos ga je ook niet urenlang galopperen.
Lang verhaal kort: het paard ging terug. Dit weekend kwamen ze haar halen met precies dezelfde truck waarmee ze haar nog maar zo kort geleden hier hadden afgeleverd. Ik stond erbij en keek ernaar. Kind was al weg op vakantie en trouwens al weken bezig met afscheid nemen.
Onze Pegasus ging behoedzaam de truck in, veel te groot voor zo’n klein paardje. Haar spulletjes namen ze ook mee: het zadel waar het kind zo lang voor had gespaard, haar turquoise feestsokjes. Het blauwe dekentje had ze om en ze zag er prachtig uit met al haar manen door het kind nog een laatste keer prachtig ingevlochten. De hele manege liep uit, een paar kinderen huilden, pony Elza hinnikte wanhopig.
Daarom gingen zij van BSS Horse Transport maar snel weg.

Ik pakte de cap en rijlaarzen van het kind en liep de lange weg terug naar metrostation Ganzenhoef. De meest troosteloze plek die er bestaat. 

We droegen allebei Holly Hobby jurkjes, jij altijd net iets smaakvoller dan ik. We hadden allebei een beugel, ik ook nog een buitenbeugel. We waren allebei altijd verliefd.

Ik weet nog hoe het rook in de logeerkamer van jullie villa waar wij altijd sliepen als ik kwam logeren – en dat was vaak. Ik weet nog hoe jij zelf rook, soms ruikt je nog steeds zo. Ik begreep nergens iets van en toch deed ik van ons twee het wereldwijst – en jij vond het goed. Hoeveel we ook praatten – en dat was véél, mijn vader mopperde wekelijks op de telefoonrekening en dan zaten we ook nog bij elkaar in de klas – er was altijd nog veel meer ongezegd. Al die gesprekken jaar in jaar uit zijn de lapjesdeken van die twee meisjes, zo’n deken die je om je heen slaat als je het koud hebt.
Als ik iets goed gedaan heb in mijn leven is het dit: vriendinnetjes met je worden. En dat vasthouden. Want daarna was ik nooit meer alleen.

Dit weekend word je vijftig en ik mag nog steeds op je partijtje komen. Hoera!

Ik rende op te hoge hakjes door een eindeloze nachtmerrie-achtige straat in Amstelveen of misschien was het Buitenveldert.

Al mijn zintuigen deden pijn, zo moet een extraterrestrial zich voelen als niks maar dan ook niks voelt als thuis.

Paardenworsten

Precies dezelfde vervreemding had ik dit weekend, maar dan op de kerstmarkt van Haarlem waar ik per ongeluk beland was. Aan het begin stond een reusachtige inflatable kerstman die in niks leek op de kerstman. Maar daar had kennelijk alleen ik last van. Blij verregende ouders verdrongen zich met hun kroost en camera’s juichend voor het wiebelende gevaarte, verbijsterde baby’s werden uit hun wagentjes gesleurd en dansend omhoog gehouden: kijk kijk kerstmis! Verderop zong een bibberig bejaardenkoortje zo onvast dat het leek of iemand het geluid had weggedraaid. ‘Ik ruik de gluhwein al,’ riepen middelbare mannen om mij heen op geile toon en ze zetten het alvast op een rennen. In alle kraampjes werd alleen maar goedkope lelijke troep verkocht – maar dan niet goedkoop. De mensen verdrongen zich desalniettemin. En temidden van dit pandemonium van de smakeloosheid prijkte triomfantelijk de uitspanning van de paardenslager. Dikke bungelende worsten, uitgelubberd ook nog.

Die focking doos tissues

Kraampjes en mensen waren er niet in Amstelveen of was het toch Buitenveldert. Wel droeve rijen flats en eenzame winkelketens waar nog geen hond dood gevonden zou willen worden. En in een van die gebouwen was een formica kantoor met vieze koffie, stapels papieren en (deja vue) die fokking doos tissues op de tafel. ‘Welkom,’ zei de mediator tegen ons, en dat ik niet eens te laat was ondanks die kapotte metro. Ik denk dat het buiten nog steeds miezerde maar zelfs dat kon je niet goed zien.

Eigenlijk was het dus een soort wonder dat we erin slaagden om af en toe toch nog een beetje te lachen. En iets van warmte.

Voor het eerst nu ook kerst zonder Ilco en zonder de twee jongste meisjes.

Dat is geen drama, of in ieder geval niet voor hen want die drie gaan duiken op de Filippijnen.

Het groene glitterende monster

Met een fikse dosis pathos, of misschien gewoon levenslust, wendde ik me af van Sinterklaas en van die andere verjaardag – en keek ik het groene glitterende monster dat kerstmis heet recht in de ogen, vatte het zelfs bij de hoorns. Wie zijn er nog over van de familie, van alle kanten, ik nodig ze allemaal uit. Ik heb die grote tafel niet voor niks, en mijn kooktalent ook niet.
Dus ook een kerstboom! Wat een luxe, tig kerstbomen om de hoek. In Spanje moest ik daar zo hard naar zoeken, zo lang voor rijden. En dan waren ze vaak ook nog klein en krankzinnig duur. In Andalusië groeien namelijk alleen maar olijfbomen. En olijfbomen. En olijfbomen.
De baardige kerstboomverkoper heeft het druk en het kleine jongetje dat met zijn vader staat te wachten is diep onder de indruk van mijn keuze. ‘Wat een mooie boom.’ ‘Precies zoals ze vroeger waren,’ zegt baardmans en dan ben ik verkocht. Ook al mompelt oudste dochter Bloem die toevallig langs kwam iets over ‘wel heel erg groot’ en ‘doe dan in ieder geval niet zo’n brede’.

We sjouwen het nu al naalden lekkende gevaarte met veel moeite de smalle trap op omhoog. De bovenste takken knallen tegen het plafond. Topzwaar is hij in mijn kleine huisje, dat uiteraard geen Spaans familiehuis is. Je kunt nu geen boek meer uit de kast halen en als je de lichtjes uit wilt doen moet je over de grond kruipen.
Ook al gaat ze duiken, de jongste mag hem voor ze vertrekt nog optuigen. Ik hang er alvast een vis in.

Ze maakte een lijstje van dingen die belangrijk zijn in haar leven. ‘Maar Dunya, je telefoon staat er niet op.’ ‘Dat weet ik, maar ik wilde een beetje sociaal overkomen.’

Op de zesde plaats staat ‘familie’. Gisteren was haar vader jarig en was ze daar. En ik hier.

Maan

Vierendertig jaar is een heel leven. Vierendertig keer me uitgesloofd met de meest bijzondere cadeautjes, altijd fantastisch eten, de laatste tijd vaak in restaurants. En al die keren dat ik de obers influisterde ‘Hij is jarig’.
Dat kan ook zonder mij.
But the tigers come at night, their voices soft as thunder. Een heel leven aan herinneringen brengen ze me, af en toe licht er eentje op en kruipt onder mijn huid. Dit was wat de verjaardag triggerde: het beeld van twee geliefden onder de baobab-boom, naast een Landrover Defender met daarin drie vredig slapende kinderen. Stille wijde vlakte, een ongelooflijke volle maan. De Mondschein Sonate op de autospeakers. En die twee geliefden dus, die dansten met elkaar. Voor altijd.

‘Kijk mama, ik kan mijn drone op je afsturen,’ zegt Dunya. Ik kijk op uit het verleden en de drone, een sinterklaascadeautje, knalt tegen mijn nieuwe neus, het doet pijn. Deemoedig komt ze naast me op de bank zitten wachten tot het bloeden gestopt is. ‘Heb ik nu geen dikke neus?’ ‘Je hebt altijd een dikke neus. En het bloedt niet meer.’
Dertien is een heerlijk overzichtelijke leeftijd.

Ik geloof dat ik in dit deel van mijn straat zes coffeeshops heb. Plus nog een paar vage wietwinkels.

Daarnaast iets van vijf café’s, evenzoveel restaurants, drie hotels en een stuk of wat illegale air b&b’s.

Rolkoffers en jezusharen

De persoon die de rolkoffer heeft uitgevonden, verdient een medaille, voor het genot, en een gevangenisstraf, voor het geluid. Het geratel gaat de hele nacht door.
Toch kan je daaraan wennen. En ook aan het geroezemoes van de cafégasten als ze na het stappen nog na staan te praten op straat. Je hoort het, maar je slaapt glimlachend verder.
Waar je niet aan went, dat zijn de gekken, de ontspoorden. De meesten zijn vaste buurtbewoners, zoals de keurige man die uiterst vriendelijk door de straat loopt – maar wel altijd met een bloempot op zijn hoofd. Er is de clochard die onder een Parijse brug vandaan lijkt gekropen, inclusief baard en lange grijze jezusharen. Die loopt dronken mompelend aan je voorbij, je hebt er geen last van. Behalve als je een foto van hem probeert te maken. Dan begint die rustige dronkelap ineens te brullen als een leeuw en op je af te stormen met wild dreigende gebaren. Volgens mij puur voor de show, maar ik heb al vaak vanuit mijn raam weer een stelletje Japanse meisjes zien rennen voor hun leven.
Er is de vrouw die eens in de twee weken in het holst van de nacht keihard de mannen loopt te beklagen. ‘All men are basterds. They are all the same.’ In het Engels klinkt het extra dramatisch en het is ook zo luid. Dit weekend wakker geschrokken van een andere actievoerder, die, ook al in het Engels, zijn punt maakte. ‘Give them blankets, give them all a blanket’ schreeuwde hij. Prima idee natuurlijk, maar de timing was wat ongelukkig, zo om zes uur in de ochtend.

Nou en met zoveel vreemd nachtelijk bezoek, is het eigenlijk helemaal niet gek dat hier vanavond gewoon Sinterklaas komt. Bij een gezin van vijf personen, dat voor het eerst sinds drie maanden weer een avond samen is, dat dan weer wel.

.

Ik was gek van geluk. Het is de titel van een boek, een boek over sektes.

Ik kan het me inderdaad herinneren van de vakanties met mijn eigen kleine sekte. Dat gevoel van NU, van HOU DIT VAST, van nooitnooitnooit vergeten. Dat je ervan gaat springen en zingen.

Expeditie

Gek van geluk toen ik de ronkende brief van mijn eerste uitgever las en wist: nu ben ik schrijver. Toen mijn derde kind geboren was, helemaal af, en ik wist dat ik nooit en te nimmer meer de pijn van het baren zou hoeven meemaken. En gek van geluk door de liefde, op momenten.
Dit najaar ken ik vooral een zacht soort geluk. Katjes in een vaas. Onverwacht uitgerust wakker worden. Dat het nooit donker wordt in mijn woonkamer die ook mijn slaapkamer is. De geur van winter in de grote stad.
En elke donderdagavond met mijn jongste dochter op de bank. Koud en moe komt ze thuis van de voetbaltraining. Ze gooit haar keeperspak uit, scheenbeschermers en alles en dan komt zij, die altijd en eeuwig op haar kamer hangt, naast me zitten op de bank. Desnoods met haar huiswerk erbij, soms halen we patat van de snackbar hieronder. En dan kijken we samen Expeditie Robinson. Gisteren heeft Dio Thomas eruit gekickt en Jessy verkocht haar ziel voor een pizza.

Ik kan niet zeggen dat mij dat gek van geluk maakt. Maar als het dan weer vrijdag is en ze vertrekt naar haar vader om pas maandag weer terug te komen en ik realiseer me dat ik alweer te veel brood in huis heb…. dan denk ik daar wel aan. Ik leg haar bankdekentje alvast klaar.