Categorie: Verhalen van de berg

Ik ga jullie -harde werkers in noordelijke landen-  even heel jaloers maken, sorry.
Het is nu al maanden zo heet dat we de matrassen naar de veranda hebben gesleept. Buiten slapen. Een tweewoordenzin waar je blij van wordt.

Vallendesterrentellend

Middenin de nacht koelt het eindelijk af. En dan zijn ook de sterren op hun mooist. Zuid Spanje is een van de beste plekken van Europa om sterrenluchten te zien en hier op ons bergje is geen enkele lichtvervuiling. Dus kan je sterrentellend in slaap vallen. Of nog gaver: vallendesterrentellend. Soms hebben ze van die eindeloos lange staarten die door de bespikkelde lucht klieven. Als alle wensen die ik inmiddels heb gedaan worden vervuld, hebben ze zolangzamerhand een dagtaak daarboven.
Vannacht werd ik wakker van een heel raar beest op de campo. Een safari-achtig geluid, geen wilde hond of kat, geen pauw (ja, er leeft hier ergens een pauw). Eigenlijk klonk het nog het meest als een gillende vrouw – alleen hoorde je meteen dat het geen gillende vrouw was, om te beginnen door hoe het geluid zich verplaatste: van heel dichtbij, beneden bij de veranda, naar heel snel een kilometer verderop vanwaar het galmde in de klankkast van het dal. Ik deed een seconde mijn ogen open. En precies in die seconde schoot er weer zo’n megaster door de lucht. Toen viel ik weer in slaap.

Blij dromen

Sterren tellen. Nog zo’n fijne tweewoordenzin die helemaal af is. Het doet me denken aan een fantasiespel dat de meiden jaren geleden hadden, dat heette: blij dromen. Wat nou haiku, wat nou elfje? Soms zeggen twee woorden alles al. Taart eten. Brood bakken.  Chocola smelten. Babypoesjes knuffelen. Veldbloemen plukken.
Het kan ook met een bijwoord, net als ‘blij dromen’. Kijk maar: Wild zoenen. Zachtjes huilen. Droomloos slapen. Stiekem lachen. Schaamteloos genieten.

Misschien woon ik wel op het laatste veilige plekje ter wereld, hier op onze berg. Te weinig mensen om oorlog te voeren, te veel land in plaats van te weinig, zelfs alle ruimte voor de vliegtuigen, die slechts stipjes zijn tussen de duizenden sterren.

Maar dat betekent niet dat ik blind ben voor wat er een paar bergen verderop gebeurt. Nee, ik ga geen woord zeggen over Gaza, dat durf ik niet. Ik heb zionistische vrienden op facebook die ik dezer dagen bijna ontvriend – maar dan toch steeds niet. Sommige dingen zitten raar diep. En hoe ongelukkiger ik word van al die destructie, hoe meer troost ik put uit dappere idealisten die mooie dingen blijven maken. Juist nu. Daarom is dit ook een oproep: kom op 21 september naar Ziggo Dome, met je familie, met je vrienden, met je collega’s… ik garandeer je dat we daar straks allemaal staan te janken van de mooiheid.

MasterPeace in Concert

Bij MasterPeace in Concert komen heus wel een paar bekende namen op het podium. Maar de meeste artiesten zul je niet kennen – ook al zijn ze gigantisch in hun eigen land. En moedig, dat zijn ze allemaal. Want ze durven die avond het podium op te gaan met hun grootste vijand. Een Palestijnse rapper samen met een Israelische rapper, een topzangeres uit Myanmar samen met een zanger van een stam die in haar land niet eens  bestaansrecht heeft, een voormalig kindsoldaat uit Zuid Sudan en nog veel meer artiesten uit conflictgebieden, sommigen zo omstreden dat hun namen uit veiligheidsredenen pas op het allerlaatst worden onthuld. En die staan daar dan straks samen met het Metropole Orkest, terwijl op schermen tegelijk beelden te zien zijn van vredesconcerten over de hele wereld, had ik eigenlijk al gezegd dat 21 september de internationale dag van de vrede is?
Laten we dat vieren. Koop of verdien nu een ticket op
http://masterpeace2014.nl/masterpeace-in-concert/

‘Ga niet naar Madrid,’ zeg ik wel eens tegen mensen. In Granada heb je Afrika, in Sevilla heb je Romeo en Julia, in Valencia Calatrava, voor echt echt lekker eten moet je naar het uiterste noorden, voor de zee naar het uiterste zuiden – en in Barcelona heb je sowieso alles.

Toch ben ik nu alweer voor de zesde of zevende keer in Madrid en ik ga het steeds leuker vinden. In Madrid heb je namelijk veel niet, maar ook geen toeristen. Of nou ja, ze zijn er wel natuurlijk maar ze bepalen niet het straatbeeld, zelfs niet hartje zomer. Madrid is gewoon van de Madrilenen. En die eten tapas, drinken biertjes, en als ze vrij zijn lopen ze gewoon een beetje rond in een leuk jurkje net als in elke Spaanse stad. De mensen in Madrid zijn echt aardig, de auto’s rijden er opvallend rustig en er klinken verrassend weinig politiesirenes voor zo’n grote stad.

Zwembad

Als het buiten te heet is (en dat is het eigenlijk vanaf een uur of elf tot een uur of acht ‘s avonds), zijn er terrassen met sproeiers, maar ook koele marmeren musea waar je niet in de rij staat, zelfs niet voor een meesterwerk als de Guernica. Die musea zijn niet heel avantgardistisch hier in het hart van Spanje, maar toch een duik in een welkom verfrissend zwembad. Ik zie deze keer weer allemaal nieuwe dingen. En dat kan ook makkelijk, want er loopt geen enkele groepmetgidsenparasol door je beeld – wel verliefde stelletjes. Ik word zelf ook weer een beetje verliefd en daardoor trots. Kijk: Madrid! Dat is nou mijn fijne pretentieloze hoofdstad!

Wat is het hart van elk huis – of in ieder geval van het onze? De grote lange tafel waar alles aan gebeurt: van eten tot werken tot lange, memorabele gesprekken.

In ons nieuwe huis – Herberg In de veilige haven- komt ook zo’n tafel te staan. Een grote houten tafel waaraan wordt gepraat, gelachen, gehuild, gemediteerd, geschreven en gedacht.

Bed peace

We moeten hem nog bouwen maar de herberg krijgt een panoramische glazen serre waar alle activiteiten die te maken hebben met ‘verbinding’  gaan plaatsvinden.  Mediation, bezinning, verzoening, het oplossen van alle soorten conflicten. Alles in de ubuntu-sfeer van Nelson Mandela.
En dat gebeurt dus aan de tafel. ‘Moet die tafel rond zijn?’  vraag ik. ‘Natuurlijk,’  zegt mijn man, die me altijd net een paar stappen voor is qua visualisatie.
En omdat verbinding niet stopt bij een tafel, kan je deze tafel straks ook in een handomdraai ombouwen tot een groot, rond bed. Zodat de serre ook huwelijkssuite kan zijn en je kunt slapen op heilige grond.  Bed peace in 2015. En ‘s ochtends krijgen de geliefden van mij op datzelfde bed een fijn ontbijtje – als ze dat willen natuurlijk.

Wie gaat die tafel maken? We zijn in gesprek met met een meubelmaker die ook een beetje een tovenaar is. Maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen: mocht jij ook op een of andere manier mee willen bouwen aan de Herberg, laat het ons weten!

Het klinkt zo romantisch en dat is het ook. De bomen op de patio dragen vijgen, amandelen, citroenen. Die rijpe vijgen ruiken naar karamel en dat overstemt bijna de geur van…

De Spaanse campo is niet alleen maar idyllisch, het boerenleven kan hard zijn. Alleen al hoe ze hier met hun huisdieren omgaan. Er is hier geen hond die binnen komt, om maar eens wat te noemen. Soms zitten ze vast aan de ketting, soms scharrelen ze maar zo’n beetje tussen de olijfbomen en bijten konijnen dood. Dus dat is mijn eerste gedachte: dat er ergens een dood konijn of een dode rat ligt, dat dat die rottende geur veroorzaakt.

In de golven van de hitte

Maar de geur gaat niet weg. In de golven van de hitte en bijna geen wind, begint het vrij storend te worden. Misschien is het dat ene zwakke zwerfpoesje dat we kwijt zijn? ‘Ik ga echt niet lopen zoeken om dan Oelie’s lijk te vinden,’  briest Chaia als ik voorzichtig voorstel dat we misschien eens goed op zoek moeten gaan naar de bron van de stank. Dus gaan er nog weer een paar dagen voorbij. Totdat ik op een middag nietsvermoedend met Chaia en haar vriendinnen de poort van de cortijo uitkom en bijna van mijn stokje ga van de walm en de vliegen pal voor onze deur.
Een vosachtige hond. Of een hondachtige vos. Het kopje is nog helemaal gaaf, maar de rest van het lijf is zodanig vergaan en niet-vergaan dat het onmiddellijk associaties met hororfilms oproept. Onze eigen zwerfhond staat er trots naast, die heeft deze prooi waarschijnlijk net feestelijk voor de deur gelegd.
Chaia’s vriendinnen gruwelen en wapperen dramatisch met hun handen voor hun gezicht tegen de stank. Dat wil ik eigenlijk ook. Dit beest moet opgeruimd en ik vind het een mannenklus. Ikzelf heb mijn mooie Tommy Hilfigerschoentjes aan, een fijn jurkje en versgelakte nagels. Maar ja, mijn man komt vannacht thuis van een reis en wat is dat voor welkom: een ontbindend lijk voor de deur? Wat voor signaal geef je dan af?

D.E.P.

Dus ik doe het zingend. Heel hard, om niet te hoeven ruiken. De triomfmars uit de Aida, bizar genoeg. En natuurlijk valt het lijk in stukken uiteen. Begint de vuilniszak – Spaanse vuilniszakken zijn verschrikkelijk-  te lekken als ik hem in  de auto zet. Over mijn jurkje. Dus moet ik dat ook… en de auto…
Als ik de zak in de vuilcontainer gooi, vind ik het ineens zielig. Ben ik nou zo’n harde Spaanse boerin geworden? Maar ja, begraven gaat echt niet in deze stenige grond, daar weet ik met al die dode zwerfpoesjes alles van. ‘Rest in peace’  mompel ik met mijn hoofd over de rand van de vuilcontainer. En voor de zekerheid ook nog in het Spaans: ‘Descanse en paz.’

18 juli volgend jaar openen wij Herberg In de veilige haven in Amsterdam, zet het alvast in je agenda. Niet zomaar een dag: op 18 juli 1918 werd Nelson Mandela geboren, onze held. Happy birthday Nelson!

Het duurde even: zo snel krijg je niet alle papieren op orde voor wat wij van plan zijn met het huisje aan de Sixhaven. Het Mandelahuisje wordt niet alleen van ons, in de grote glazen serre bruist het straks van de activiteiten, die te maken hebben met verbinding. Tot en met een huwelijksbed aan toe. En een zomerterras op de mooiste plek van Amsterdam, pal aan het IJ. Vanaf nu kunnen we ons allemaal gaan verheugen, de contracten zijn getekend, het verbouwen kan beginnen!

ubuntu

Er is een site: veiligehaven.nl Maar voorlopig is het interessanter om onze facebookpagina ‘Herberg in de veilige haven’  te volgen. Daar plaatsen we de laatste updates en de foto’s van Janiek, die het hele jaar door alles vastlegt. Het is ook een uitnodiging: heb je ideeën voor de herberg, kan je iets, zoek je iets, laat het ons weten! Alles is nog mogelijk, als het maar past binnen de ubuntu-filosofie.  “Iemand met ubuntu staat open voor en is toegankelijk voor anderen, wijdt zich aan anderen, voelt zich niet bedreigd door het kunnen van anderen omdat hij of zij genoeg zelfvertrouwen put uit de wetenschap dat hij of zij onderdeel is van een groter geheel en krimpt ineen wanneer anderen worden vernederd of wanneer anderen worden gemarteld of onderdrukt.” Nee, die komt niet van mij, maar van Desmond Tutu. Grote woorden voor zo’n klein huisje,. Kom, we gaan aan de slag!

Totaal zinloze spullen waar je op een of andere manier nooit vanaf komt, die aan je blijven kleven. Ik geloof nooit dat wij de enigen zijn die dat hebben. Toch?

Hoewel we pas over een jaartje gaan verhuizen, begin ik nu al met argusogen naar onze spullen te kijken. Van een heel groot huis gaan we straks naar iets best wel kleins. Vind ik op zich heerlijk – bevrijd van balast! Maar ja, wat is balast?

Die ene Diva-ring

Wat me fascineert is dat de dingen jou lijken uit te zoeken in plaats van andersom. Prachtige spulletjes die alles in zich hebben om heel dierbaar te worden, verdwijnen meteen weer uit je leven. Zoals die ene Diva-ring die ik van mijn man kreeg, een jaar of tien geleden. Zo’n perfecte ring, en eentje met een belofte. Ik raakte hem diezelfde dag nog kwijt, gewoon in huis. Alles heb ik afgezocht, vuilnisbakken leeggemaakt, onvindbaar. Toen we gingen verhuizen hoopte ik steeds hem alsnog te vinden, dat hij ergens onder of tussen was gerold. Niks daarvan. Terwijl ik hier nog steeds een lelijk kettinkje heb dat ik op mijn twaalfde won op de kermis. Ik draag het nooit, heb het al heel vaak weggegooid, maar op een of andere manier duikt het altijd weer op, hoe kan dat?
Of handdoeken. Ik koop vaak nieuwe, zacht en wollig, fijn voor op het strand. Maar als ik ze zoek, vind ik altijd eerst die ene van Reisbureau van Manen. Het staat er met grote letters op, de rest van die handdoek is totaal verbleekt, maar steeds zie ik weer een kind zich ermee afdrogen. We hadden die handdoek al in Durgerdam en wie weet hoever nog daarvoor. Reisbureau van Manen? Nooit geweest, hoe komen we in vredesnaam aan dat ding? En vooral, hoe komen we er vanaf?

Ik praat tegen mijn kleren

Prachtige schalen met vissen erop geschilderd, voorzichtig meegenomen uit Portugal, breken al bij het eerste feestelijke dinertje en lelijke ouwe met ‘Blokker’ erop blijken onverwoestbaar. Nieuwe lievelingstruitjes worden opgeslokt door de wasmachine samen met wederhelften van sokken, terwijl die ene helemaal niet zo bijzondere blouse altijd maar weer vooraan hangt in de kast. ‘Vooruit dan maar, ik draag je nog één keertje,’  zeg ik (ja, ik praat tegen mijn kleren), ‘maar daarna gooi ik je weg.’ Totdat iemand die blouse ongevraagd heeft gewassen en ja hoor, daar hangt ie weer. Terwijl ik toch hevig op zoek was naar dat ene nog-ongedragen ozomooie shirtje…

Nou ja, ik ben dus heel benieuwd wat voor spullen we straks allemaal uitpakken in Herberg In de veilige haven. We hebben daar dan een bruidssuite in te richten, natuurlijk koop ik alles nieuw. Maar ik weet nu al, er komt een dag… dan zijn per ongeluk alle handdoeken in de was of kwijt en dan staat de bruid zich af te drogen met… inderdaad.

‘Ga je me missen, mam, als ik zo lang wegga?’  vraagt ze. ‘Ik jou niet. ’

‘Nee joh,’  zeg ik. ‘Ik ben alleen maar heel blij voor je. Dit is je droom en nou doe je het: ruim een maand naar Parijs, je vliegt er helemaal zelf heen, ik hoef niet eens meer mee. En dan heb je daar dat filmkamp van de New York Film Academy, op de chique filmschool in hartje Montmartre. Het is geweldig dat het je gelukt is, en stoer dat je er zelf ook zo hard voor werkt. Ik denk alleen maar heel blij en trots aan je.’

Piepklein moedertje

We zitten bij de Starbucks op Malaga Airport, Bloems grote knalblauwe koffer al keurig ingechekct. Ze heeft iets groens aan, waardoor haar ogen ook heel groen en stralend zijn. ‘En ben je jaloers, zou je ook wel willen?’  vraagt ze. En weer zeg ik nee. Dat ik zelf toen ik haar leeftijd had ook in Parijs was, dat het nu haar beurt is. Dingen die ik al weken tegen haar zeg, we dansen steeds opnieuw hetzelfde gesprek. En ondertussen drinken we capuccino en verzinnen de levensverhalen van alle reizigers, een eindeloos spel waar we allebei geen genoeg van kunnen krijgen.
Bij de douane omhelst ze me, in alle opzichten groot, ik voel me een piepklein moedertje. ‘Huil je nou toch? Wat schattig!’ En bijna pesterig voegt ze eraan toe: ‘Met wie moet je nou je gezellige keukengesprekjes houden elke dag?’ Maar dan krijgt ze het zelf ook te kwaad of dat denk ik, want ineens is ze weg, haar volwassen leren damestas over haar schouder. Zes weken tot ik haar weer zie, zolang ben ik nog nooit van een kind gescheiden geweest. En ja, ik ben wél jaloers. Op Parijs. Dat ze er zo’n wijze, geweldige, mooie Bloem bij gaan krijgen…

‘Ik trap er niet meer in, het is een stom spel.’ Dat denk ik als ik met een woest snikkend meisje door het holst van de nacht over de camping terug loop na het voetbal.

Eigenlijk was de allereerste wedstrijd tegen Spanje al niet leuk. We zaten thuis op de berg klaar om mild te verliezen, in plaats daarvan maakten we Spanje in en en zagen al onze Spaanse vrienden verdrietig worden. De vriendinnen van Chaia schaamden zich zo dat ze naar buiten gingen en niet meer binnen wilden komen. Een andere jongen, Jairo, lief en goedopgevoed, bleef dapper de hele wedstrijd kijken in zijn Barca-shirt – maar toen de kwelling eindelijk voorbij was, stak hij wel snel zijn middelvinger op tegen Van Gaal.

Hangjongeren

Ik zat in de campingbar naast een soort Maxima toen Brazilië door de Duitsers werd verslagen. Een blonde reizigster uit Rio, met wie ik vast vriendinnen zou zijn geworden – ware het niet dat ze ergens tijdens de eerste helft haar telefoon verstopte en daarna zichzelf. Dat komt, er zijn hier op de camping ook Duitse hangjongeren die nogal irritant zijn. Allemaal lang en blond, de jongens gemillimeterd haar met een lok in een zijscheiding, de meisjes met lange vlechten. Hun vaders zijn lieve oude surfers, niks mis mee. Maar deze jongeren (logisch, het zijn pubers) weten nog niet hoe ze bescheiden kunnen zijn.
Daar hadden we gisteren ook last van. De Duitse hangjongeren namen de ruimte schaamteloos en zelfvoldaan in met de air van de sowieso-winnaar, loerend naar mijn oudste dochter, die de helft van de wedstrijd met haar rug naar de tv zat van pure zenuwen en mijn jongste die zich snikkend verstopte in haar hoody.
In het aangrenzende zaaltje stond ook de tv aan. Daar hoorden we steeds drie verspaanste Argentijnen juichen. Harder en harder.

Mensen die (bijna) permanent op campings wonen. Ik heb er een zwak voor, net als voor circusmensen en verbleekte hippiekolonies.

Hij staat altijd stil om even te stralen als je hem ziet. Pas na dat stralen, zegt hij iets onbenulligs als ‘Halloooo’ of ‘Jajaja.’ Maar dan sta je al terug te stralen. Een oude verspaanste Duitser is hij en zijn caravan staat permanent naast de vetplantenberg van de fijne zeecamping in Tarifa. Er hoort ook een vrouw bij, maar misschien is dat alleen maar de geest van zijn vrouw, want ze heeft altijd van die halfdoorzichtige wappergewaden aan en glijdt woordeloos voorbij aan de randen van je blikveld.
Dan hebben we de man uit Avila die in zijn eentje een enorme gezinstent bewoont met vol zicht over de zee. Je ziet hem ‘s ochtends altijd in de vroege ochtendzon aan zijn gezinstafel zitten. ‘s Avonds drinkt hij bier en luistert naar de Popcorn Song. Hij heeft keelkanker gehad, vertelde hij laatst achteloos. Daarom groeit zijn baard niet meer. Maar sinds de kanker over is, woont hij de helft van het jaar in Tarifa en kijkt naar de zee.
Verderop bivakkeert het Duitse meisje van vierentwintig. haar ouders zijn er nu ook, die reizen hun dochter achterna omdat ze haar anders nooit zien. Het meisje – terecht diep bewonderd door mijn oudste dochter- verdient haar geld over de hele wereld als afwisselend safarigids, snowboardleraar, duikinstructeur en (nu, hier) kite-leraar. Ze is niet knap, maar zo vrolijk dat iedereen graag bij haar in de buurt wil zijn.

Salam

Daar passen wij prima tussen. We wonen in een daktent en een achterbak. Het is dat we geen kippen hebben, maar het voelt als een halve boerderij. Ilco staat in het centrum van alles patat of  pannenkoeken te bakken net als de vader van de Stampertjes. Dunya blaast oranje ballonnen op met haar bij elkaar verzamelde camping-gang van allerlei nationaliteiten. Chaia zingt licht-melancholieke liedjes met haar gitaar in de hangmat. En Bloem lakt haar teennagels turquooize terwijl ze ondertussen haar Camebridge-examen voorbereidt – wat haar volgend jaar officieel moet bestempelen als native speaker. Tussen alles door doe ik vrolijk ingewikkelde yoga-oefeningen op een matje als ware het een zen-achtige omgeving. Er wappert een Nederlandvlag naast me aan de Landrover maar het nummerbord is Spaans en op de zijkant staat nog steeds ‘Salam’.
Ik voel me hier behoorlijk thuis.