Categorie: Verhalen van de berg

Dia de la mujer vandaag, vrouwendag, en dat wordt groot gevierd in Montefrio. Chaia’s groep danst de flamenco en er is paella voor het hele dorp.

‘Ik ben nou eenmaal niet alleen maar moeder,’  zei ik gisteravond streng tegen mijn jongste. Ik wil mijn dochters, zeker rond vrouwendag, zo graag laten zien wat er allemaal voor hen mogelijk is – vooral hier waar moeders eerst en vooral huisvrouw zijn.
Zelf ben ik als huisvrouw vrij mislukt. Niemand mag zien hoe mijn huis eruit ziet als ik alleen thuis ben met de meiden. De was vind ik het ergste. Zo heb ik nu vlekken op mijn jurk die er gisteren ook al zaten en  ligt er op de bank een stapel willekeurige broeken, sokken, truitjes en eenzame sokken die de hele bank zelf aan het zicht onttrekt.

Moederliefde

‘Maar ik ga je zo missen,’  snikte Dunya, die al dagen loopt te tobben over dat ik volgende week negen dagen naar Nederland ga. Onverbiddelijk word ik daarvan – zelfbescherming vermengd met feminisme.
Want  er komen wel volgende week twee nieuwe boeken van mij uit. ‘Je lijkt Picasso wel, zo productief,’  schrijft een vriendin. Ja! Dat is het voorbeeld dat ik wil zijn voor mijn dochters.
Ook al klopt er soms niks van. Wanneer ik Dunya als een klauwend aapje van me af moet trekken als ze me maar niet haar slaapkamer uit laat gaan. ‘Mag ik dan als je weggaat wel een foto van je voor onder mijn kussen?’ Dan ben ik echt niet stoer meer, het laagje is dun.
Of zoals gisterenmiddag. Ik moest zoveel doen: tourschema’s bestuderen, boarding passes uitprinten, een interview met de krant. In plaats daarvan heb ik -ik! – urenlang zitten boenen op de optreed-flamencorok van Chaia. Urenlang! Hij is wit en ze had ermee door de modder gedanst. Vandaag moest hij schoon zijn voor het grote feest, mijn handen zijn er nog ruw van.  En dan nog is die rok lang niet zo mooi wit als een echte huisvrouw  uit Montefrio het zou krijgen.

Zin! Om te vieren voor het voorbij is. Het leven, de lente. Maar vooral: een nieuw boek!

Terwijl ik rustig doorploeter aan wat ooit wel eens een roman zal worden (dit woord komt van mijn uitgever, ik oefen erop), vlucht ik af en toe in sprookjes of – in dit geval- een prentenboek.
Te groot voor op schoot is geboren op facebook. Ik reageerde op een post van een mij onbekende illustratrice over een onvergetelijke juf. ‘Maar waarom mocht ik toch nooit bij haar op schoot?’ We filosofeerden er vrolijk op door, wat eindigde met de vraag van Mylo Freeman (want die was het): ‘Boekje maken?’
Wat ik altijd zo graag wilde is eindelijk gelukt: echt SAMEN met iemand anders een boek maken. Te groot voor op schoot is een prentenboek voor kleuters.  Ik denk echt dat we elkaar hebben opgetild, Mylo en ik en dat we iets begonnen zijn wat nog geen einde heeft. En volgens mij zie je het in het boek terug: dat deugt gewoon. Maar kom het vooral zelf checken. Mylo en ik zijn zo trots dat we van de lancering een feestje gaan maken. Jullie mogen allemaal komen, en neem lekker veel kleine kinderen mee.

Uitnodiging

Boekhandel De Vries in Haarlem.
Donderdag 13 maart om 11 uur.
Dresscode: sixties/seventies (in de sfeer van het boek)
Als je komt zie je dit: taart en limonade, heel veel boeken, kindercabaretier Pieter Tiddens die het boek voorleest, Mylo die tekent en ik die er blij tussendoor huppel.

De regen slaat tegen de ramen. Man op reis, winkels en scholen vier dagen dicht door een of andere feestdag, schotel van de televisie al tijden kapot. De meiden hangen languit op de bank met hun iphones, ruziënd over wie het laatste koekje (of de laatste rol koekjes) heeft gejat, we kijken mama appelsapjes op youtube.
En juist vandaag begint het carnaval…

Ach, nu in Venetië zijn, tussen de tot leven gefluisterde Commedia dell’Arte in de kleine straatjes tussen alle grachtjes. Daar kan je nu zomaar de meest hallucinerende ontmoetingen hebben. Zeven jaar geleden is het alweer, maar ik kan de verstilde, vervreemdende sfeer nog zo oproepen.
Maar nog liever was ik nu in Rio, stad van mijn ziel. Vijf jaar geleden, toen vierde ik carnaval daar.

Extase

We dansten het ochtendlicht tegemoet in de grote parade, met ‘onze’ sambaschool. Als ik het sambalied van dat jaar hoor, ben ik meteen weer in de ultieme extase. Dat je lijf nooit meer ophoudt met dansen en je gezicht nooit meer met lachen. Omringd door bloot en veren en glinstering, beladen met een loodzwaar kostuum maar dat voelt heel gemakkelijk. De lucht zo warm en zwoel, de zee om de hoek, overal seks in de lucht en het licht…
Dansen op het carnaval in Rio is een once in a lifetime experience denk ik. Wat rest is een boek (De heks van de samba), geweldige foto’s van Ilco – en elk jaar opnieuw rond deze tijd een verpletterend gevoel van saudade.

Kijk,  dat kleine zwarte vrouwtje in het midden, dat ben ik. In een paleis. Met drie grote prinsessen om me heen en ook nog een hele grote koning (die maakt deze foto).

Ik was een paar dagen geleden jarig in een hotel naast de tuinen van het Alhambra. Het had overal blauwbeschilderde en gouden tegeltjes en van die moorse bogen. En veranda’s en balkons met vergezichten. Alles glinsterde. Een duizend-en-één nachtsfeer op het randje van Europa – dat is Granada!
Het is interessant hoe snel ik me thuis voel in zo’n hotel. Ik dacht echt even dat ik er woonde, zo makkelijk bewoog ik me van het ene vertrek naar het andere. Mannen die cafe cortado brengen, ontbijten met cava en vorstelijk eten in de prachtige serre. En ondertussen een beetje een boekje lezen, wat dingetjes tikken en uitkijken over de fonkelende stad daar beneden.

Duster en stoof

Terug in de auto (ja, dat komt er nou van) sprong de knoop van mijn broek. En omdat ik me nog steeds een beetje decadent voelde en mijn dochters bovendien weer eens alle naalden hadden kwijtgemaakt bij het naaien van poppenkleren, bracht ik mijn broek naar de naaister van Montefrio.
Ik schrok toen ze de deur opendeed. Niet omdat ze was gekleed in een stoffige duster want dat zijn zoveel oude vrouwtjes hier, maar omdat ze zo bleek en bibberig was. ‘Bent u ziek?’  vroeg ik. Maar ze schudde haar hoofd en zei dat ze het alleen maar heel koud had. Het wás ook koud in haar huisje. Er stond wel een gaskachel maar geen gasfles. Gas is duur en ze had helemaal geen klanten op het moment. ‘Die komen pas weer als het zomer wordt om hun kleren van vorig jaar te laten vermaken.’ De naaister nam me mee naar de tafel met de naaimachine waaronder een piepkleine stoof stond. ‘Kruip er maar lekker dicht tegenaan.’ Zo naaide ze ter plekke met stramme vingers de knoop aan mijn broek.
Ja, dat is óók Granada.

Alles naar de naaister

Ik voel me niet schuldig over mijn koninklijke verjaardag. Maar wel zijn we later met het hele gezin als een dolle gaan zoeken. Sokken om te stoppen, broeken met scheuren, losse zomen, zelfs een onderlaken met een gat erin. Alles naar de naaister.

Ik had nooit gedacht dat ik nog eens reclame zou maken voor een mannendeodorant.

Maar mijn man zei: ‘Ik heb maar één keer eerder om een blogje gevraagd’ (wanneer dan? ik weet het zelf niet eens meer) en ik vind het cool dat hij denkt dat jullie het verschil kunnen maken. Bovendien, het is voor een heel goed doel.

Übermannelijk

Bij het übermannelijke Axe hadden ze kennelijk behoefte aan een image shift, dus nu hebben ze Axe Peace. En in plaats van ‘een unieke geur, zo verslavend dat vrouwen jou de liefde verklaren’  claimen ze nu vrij schaamteloos de slogan Make love not war. Waarschijnlijk voelden ze zelf ook wel hoe gratuit dat is, dus komen ze tegelijk met een facebookwedstrijd: het beste vredesinitiatief krijgt een fikse donatie.
MasterPeace staat daartussen, aan kop zelfs, maar de race is nog lang niet gelopen. En ja, wat extra geld in dit MasterPeacejaar zou zeer welkom zou zijn!
Dus. Stemmen kost je 2 simpele klikken en je hoeft niet de rest van je leven Axe te gebruiken. Hoewel, wie weet hoe heerlijk de vrede ruikt…

Stemmen (via facebook dus) vanaf de computer:
https://www.facebook.com/AXENederland/app_1411735579068163
vanaf telefoon en tablet:
http://axepeace.clients.vellance.net/
Of via de QR code:

Ik werd wakker, badend in het zweet. ‘Shit,’  dacht ik, ‘ik heb vandaag een boekpresentatie en er is niemand die het weet.’  Ik draaide me om en droomde door .

Een boekpresentatie op een doordeweekse dag om 11 uur in de ochtend staat natuurlijk sowieso niet garant voor een wilde toeloop. Maar dit is een boek voor hele kleine kindjes, peuters en kleuters hebben andere agenda’s. Of opa’s en oma’s; het leek me de perfecte gelegenheid om ook mijn oude moedertje mee te nemen, die zo lekker trots zou zijn. Er zou getekend worden, de geweldige kindercabaretier Pieter Tiddens zou iets doen en er was taart – of die zou ik nog gaan regelen.

Zieliger

Ik keek naar de klok: ik ging te laat komen. Er was geen sprake van dat ik nog een auto kon regelen voor mijn moeder – en samen met haar met de trein en de bus… dan zou ik nog véél later komen.  Ik haastte me naar De Vries in Haarlem maar toen ik binnenkwam was iedereen al weg: kindercabaretier Pieter Tiddens en zelfs illustratrice Mylo Freeman – wat raar was, want het is nog meer háár boek dan het mijne. De taart was wel gelukt en ook een enorme stapel boeken. In consignatie, gelukkig. Maar niemand keek ernaar want het was ook grotemensenboekenweek. De enige die een boek kocht was mijn vriend Daan van de boekwinkel, maar dat vond ik nog zieliger dan als hij dat niet had gedaan.

En toen ik uren later met het boek onder mijn arm bij het tehuis aankwam, stond mijn moeder – keurig gekleed met jas en muts en haar onafscheidelijke koffertje – bijkans bevroren voor de deur. Ze had me de hele dag al op staan wachten.

PS Tekening van Mylo Freeman natuurlijk. En het lijkt wel een set up, maar het zou ook raar zijn als ik dit niet deed. Vooraankondiging: donderdag 13 maart 11 uur, presentatie van het prentenboek Te groot voor op schoot in Haarlem. Iedereen is welkom…

‘Hier heb je een droomhuisje en het staat in Amsterdam.’

Nee, meer kan ik er niet over vertellen en het gaat vast niet door, maar dit was de grootste verleiding van de afgelopen weken, wat zeg ik – maanden.

Bibberig

Het is geen geheim dat ik af en toe van de Spaanse berg af wil. Daar kan die berg zelf niet zoveel aan doen, dat heeft vooral te maken met de ontworteling die het vele reizen bij mij heeft veroorzaakt. Ik kan geloof ik nergens meer lang wonen. En zeker in de winter mis ik de stad.
Dus toen dat huisje ineens aan de horizon gloorde, kreeg ik een hevige aanval van verliefdheid, liep voortdurend te dagdromen, bibberig van de opwinding. Vrienden, uitgaansleven, dynamiek. Het was er allemaal – en zo dichtbij!

Amandelbloesem

Maar er gebeurde ook iets anders: de berg begon op te gloeien, te stralen, lonkte mij met duizend fijne dingen. De zon! Het licht! Waar kan je fijner en ongestoorder schrijven, waar zoent iedereen (de dokter, de schooldirecteur,de belastingconsulent) je zo gezellig op beide wangen, hoe kan ik ooit nog zonder onze (ja onze) groenste en lekkerste olijfolie, waar is de kapper zo pretentieloos en goedkoop en wat is er eigenlijk leuker dan de terrasjes van Granada waar elk jaargetijde wel een gitarist speelt en de wijn altijd goed is…
En nu bloeit, om de verwarring compleet te maken, weer de amandelboom voor het huis. Geen bloesem zo teer en tegelijk zo sterk, dwars door de nachtelijke vrieskou heen. Het is het kleed van een lentebruid: kijk, daar is ze weer en het is raar maar waar: ik heb haar echt gemist…

Ik liep door de Van der Pekstraat, zo’n typische grijzige arbeidersstraat in Amsterdam-Noord. Maar ineens werd alles mistig en liep er een wonderkind met een viool voorbij, op zoek naar zijn ‘muziekengel’, terwijl tegelijkertijd een man in een zwarte mantel mij zwijgend in diep water probeerde te lokken…

De tomeloze verhalenverteller Nancy Wiltink met wie ik al vaker via verhalen de wereld heb veroverd, had een idee: neem een plek – in dit geval Amsterdam-Noord – en laad die plek met verhalen. Vraag dat aan topschrijvers en illustratoren die er een speciale band mee hebben. En dan… dan gebeurt er een wonder.

Gedroomd

Er is een sprookjesboek van gekomen. Met verhalen over een draak in de IJtunnel, de pont die soms een spookpontje is, en een vergeten prinses met meterslange haren in een treurig Noords hotel. En nog een kleine twintig andere verhalen en heel erg veel tekeningen, zowel van grote meesters als aanstormende talenten. Nancy en ik hebben zelf ook verhalen geschreven en samen de redactie gedaan. Het boek werd beeldschoon vormgegeven met een linnen band en gouden letters; het gedroomde sprookjesboek.
Soms klopt alles. Dit boek krijgt nog meer vleugels omdat het stadsdeel alle kinderen van Noord (ja, alle) dit cadeau gaat geven. Nancy’s idee gaat duizenden kinderen meeslepen, betoveren, verleiden. Niemand kan ooit meer normaal door Noord lopen omdat wij het hebben bevolkt met poppendokters, kabouters, zilvervisjes, en totaal nieuwe kikkerrassen.
Het boek ligt nu bij de drukker en man, wat ben ik trots!

‘Ik moest bijna huilen,’  zegt een jongetje dat net een nostalgisch verhaal bij elkaar heeft gedroomd over zijn geboorteland Egypte. En dan voegt hij er de geweldige zin aan toe: ‘Mijn ogen begonnen helemaal te bibberen.’

Bij de fantasie-oefeningen die ik in klassen doe, verzinnen kinderen met jaloersmakend gemak hartsvriendinnen waar die er niet zijn, allereerste liefdes (dat wordt meestal stiekem in mijn oor gefluisterd), maar ook Messi die even bij de lokale club op bezoek komt of zelfs ‘One Direction omringd door eenhoorns’.  O, ik hou zo van de grenzeloze fantasie van kinderen!

Grootje op een klapstoeltje

Maar net zo makkelijk duiken er dode opa’s op, of door een scheiding verdwenen vaders. ‘Ik ging door een tijdmachine en toen…’  begint een meisje – en barst in tranen uit. Want daar was ‘mijn oudtante die ik nooit heb gekend.’
Ik let altijd heel goed op ‘bibberende ogen’, maar ik schrik er niet van. Het wordt meestal pas dramatisch, ook voor de andere kinderen, als de juf opspringt en het kind meesleurt naar de gang.
Waarom? Waarom mag lachen in de klas wel en huilen niet?
Van gemis en verlangen kunnen de mooiste verhalen komen. Mijn eigen dode grootje zit stiekem in meerdere van mijn boeken. Deze week nog is ze met me meegereisd langs de klassen. Ze zat achterin naar me te knipogen met twee ogen, zoals poezen doen. Op haar onafscheidelijke klapstoeltje…

Ik reed met iemand mee en was een uur te vroeg op het busstation. Dus begon mijn dag op een lelijk formica terras in Granada, in de stralende zon.