Categorie: Verhalen van de berg

Wat ineens heel mooi tot zijn recht komt, zijn de verhalen van de Afrikareis (knop rechtsonder): heerlijk (in ieder geval voor mezelf) om doorheen te dwalen op een grauwe zondagmiddag.

Daarnaast kunnen jullie een RSS-feed nemen zodat je niet steeds hoeft te kijken of er iets nieuws staat. En, nog belangrijker, jullie kunnen hier reageren, en dat scheelt allerlei omwegen. Ik ben benieuwd!

Beneden bij onze berg staat een klein groen brievenbusje. Altijd spannend of daar iets in zit (meestal niet). Maar vandaag komt de postbode helemaal naar boven met een grote doos. ‘Blijft eigendom van het Centraal Boekhuis’  staat er vermanend op. Het is mijn nieuwe boek, Vossenjacht!

In de hangmat

Dus nu liggen er overal Vossenjachten. Chaia heeft het als eerste uit. Hiervoor heeft ze alleen nog maar een kladversie gelezen. ‘Afgezien van dat er twee keer hoofdstuk 15 staat, is het écht heel goed geworden, mam,’  zegt ze en we zijn allebei opgelucht. Altijd een beetje raar zo’n moeder die boeken voor jouw eigen leeftijd schrijft.
Het is een prachtig zonnig weekend en Ilco (nog niks gelezen!) sleept het boek de hele patio over. Ik vind opengeslagen Vossenjachten naast het zwembad, op de witte bankjes, in de hangmat en zelfs in onze slaapkamer. Stilletjes loop ik achter hem aan met biertjes en kopjes koffie. Elke keer checken: waar is hij nu? O, daar pas. ‘Ik ben nu al om,’  zegt Ilco lief.
Of de kriebels in mijn buik een soort champagnebubbels zijn of meer een zenuwkramp, weet ik niet precies. Want het is een heftig boek en dat gaan we van de daken schreeuwen ook.

Talkshow

Zo ben ik 21 april (noteer die datum!) hoofdgast in een talkshow in de grote bibliotheek van Amsterdam. Presentator Paul Rosenmuller gaat het met mij hebben over de grenzen van kinderliteratuur, wat er wel en niet kan. Heeft natuurlijk ook nog wel een beetje te maken met mijn vorige boek, Nooit meer lief.
Het is nog steeds een beetje gek om ineens een soort autoriteit te zijn op dit gebied, een beetje ongemakkelijk. Praten over boeken is toch iets heel anders dan ze schrijven. Maar het moet, het thema gaat mij aan het hart en bovendien: Vossenjacht vraagt erom.
Ik heb nog een hele week om erover na te denken, om in de luwte en luxe van warm Montefrio mijn nieuwe boek nog lekker een beetje in de kraamkamer te houden. En dan gaan we de wijde wereld in

De burgemeester van Montefrio is een hippe vrouw, bijna meisjesachtig. Bij binnenkomst zoent ze me op de wangen, maar daar kijk ik al niet meer van op. Hier geef je nooit iemand een hand, altijd meteen twee zoenen. Zelfs al is het de burgemeester.
Toch betrap ik me op de lichtelijk seksistische gedachte: ‘Is ze niet te jong, te lief, voor haar vak?’

MasterPeace

Het is Ilco die deze afspraak heeft gemaakt. In wonderbaarlijk goed Spaans (wat doen tolk Frank en ik hier eigenlijk?) zit hij te vertellen over MasterPeace en dat er in juni een miniconferentie is. Pioniers van de vrede uit Nederland, Egypte, Belgie, Engeland zullen elkaar voor het eerst ontmoeten rond onze cortijo.
En de burgemeester vindt het allemaal geweldig. Ja, ze zorgt voor extra slaapplaatsen, ja ze hangt het dorp vol MP-vlaggen, ja ze mogen gratis vergaderen in het oude klooster. En dan gaat de dorpsband ook nog de hele zaterdagavond muziek voor ze maken (‘Bueno!’  roept Ilco bij dit laatste – en je moet hem wel heel goed kennen om hem nu op een leugen te kunnen betrappen).

Eieren keer veertig

In gedachten maak ik mijn eigen lijstjes. Nu al.
Zoveel mensen in ons huis, zoveel bij de buren, zoveel broden voor zoveel ontbijtjes. Een paellapan voor veertig personen. Handdoeken. WC-papier in enorme hoeveelheden. Niet vergeten tijdig brood te bestellen bij de bakker die aan huis komt, en vlees en vis bij de slager en de visboer. En niet teveel varkensvlees! Zelfde voorbehoud bij alcohol (hoeveel moslims komen er eigenlijk? Niet elke Egyptenaar is er een – dit navragen). Extra glazen kopen. Stoeltjes? Hoeveel mensen eten  er van één ijstaart? Vriezer leegruimen. Salades keer veertig, eieren keer veertig, broodbeleg keer veertig, denk groot! En als ik het toch niet kan laten om taarten te gaan bakken dan minimaal vier tegelijk.
Ik weet het, het duurt nog ruim twee maanden, ik lijk wel gek. Maar ja, ik wil nou eenmaal de perfecte gastvrouw zijn. Dat er niemand – en ik zelf al helemaal niet – voor rare verrassingen komt te staan. En zo brengt de wereldvrede hier in huis soms nogal wat onrust met zich mee.
‘Dank je wel,’  hoor ik de burgemeester zeggen. Ik kijk op. haar ogen zijn gericht op Ilco.’ Dat Montefrio een rol mag spelen,’  zegt ze lief, ‘en vooral: dat jullie dit allemaal doen. Voor de vrede.’
Ik kan nog veel leren van onze burgemeester

Ineens lees ik weer overal van die stukjes over de schijnvriendschappen van bijvoorbeeld facebook en hoe verslavend en hoe zonde van je tijd.
Laat ik er dan tegenover zetten: ik ben er dol op. Neem nou dit spectaculaire cadeautje dat ik anders nooit had gekregen …

Softporno

Ik heb virtuele vrienden (vv’s) via facebook en, vooral, via dit weblog. Dat weet ik omdat  ik van jullie ook met enige regelmaat mailtjes krijg (nog heel even en dan wordt het weblog interactief trouwens, dan kan het ook hier). Veel van die vrienden heb ik nooit ontmoet. Soms wel, dan materialiseren ze ineens in mijn wereld, komen bijvoorbeeld zomaar in Montefrio logeren. Maar de meesten zou ik op staat zo voorbij lopen.
Terwijl ik op facebook tegelijkertijd de wonderbaarlijkste dingen met ze meemaak. Neem ‘Lancelot Rondetafel’, geen idee wie het is, maar dankzij hem kan mijn dag zomaar beginnen met deze tekst ‘Ik zie hoe je, loom van de slaap nog, van het bed opstaat en bloot door de kamer loopt. Hoe je op de pot zit, een hand in je haar gehaakt. Ik zie hoe je naakt voor de spiegel staat, een wenkbrauw optrekt, je tong uitsteekt. Ik zie de aandacht die je hebt voor de kleren die je langzaam aantrekt en weer uittrekt. Ik kijk toe hoe je jezelf telkens weer heruitvindt, en het ontroert me mateloos…’  Softporno bij de ochtendkoffie!
Of de fotografe uit Ibiza, ook nooit ontmoet, die verrast met een foto van drie fraai getaoueerde bloemetjes ‘voor elk kind één’. O ja, en voor het geval we het nog niet gezien hadden, die tattoo bevindt zich ‘op mijn vulva’.  Dat staat dan zomaar tussen al die eerste tandjes die andere trotse moeders publiceren (meer dan je zou denken) en naast al die personen (ook meer dan je zou denken) die de week steevast beginnen met een somber ‘weer maandag’  en afsluiten met een variant op ‘thank god it’s friday’. Fascinerend.
Er was er zelfs een keer eentje die zijn eigen zelfmoord aankondigde – gelukkig belde een van zijn vv’s toen razendsnel een echte ambulance. Waar gebeurd – en van minuut tot minuut te volgen op facebook

Uitnodiging

Ik verwacht niet dat mijn vv’s, als het erop aankomt, om mijn ziekbed staan (stel je voor…), maar dat hoeft ook niet. Schrijven is toch al een autistisch beroep en schrijven op een berg in Spanje al helemaal. Mijn vv’s voldoen perfect aan de drang om af en toe weg te kunnen zappen van mijn eigen gedachten.
En nu heb ik dus via een van hen een wel heel spectaculaire uitnodiging gekregen. Of ik nog dit jaar een een aantal workshops wil komen geven in het buitenland. Niet in Frankfurt of Antwerpen ofzo, maar in (of all places)…. Rwanda! En daar moet ik dus, heel ouderwets, met een echt vliegtuig naar toe. Naar Rwanda. Ongelooflijk, maar waar.

Al jaren loop ik rond met een idee voor een tijdschriftreportage. Ik zou een paar nachten willen rondhangen op zo’n enorm 24/7 snelweg-tankstation, liefst een beetje in de buurt van een grens. En de mensen die binnen kwamen zou ik alleen twee dingen vragen: wie ben je en waar ga je naar toe?

Lippenstift

Dat is natuurlijk ook het idee van een tv-programma als Hello Goodbye waarin simpelweg de mensen in de aankomst- en vertrekhal van Schiphol worden gefilmd. Daar heb je natuurlijk ook nog eens heel vaak het huwelijk/begrafenisgevoel: heftige emoties tussen mensen die elkaar verlaten of juist (eindelijk) ontmoeten.
Maar mij gaat het vooral om de gesublimeerde momenten tussen ergens en ergens, waarin zelfs bijna geen dag- en nachtritme meer bestaat, de ultieme staat van betwixt and between, zoals de Engelsen dat zo geweldig zeggen.
En waarom ik daar zo van hou? Escapisme, een fobie voor sleur, geen zin in al die gedoedingen die mijn moeder altijd zo beeldend ‘de vuile vaat van het leven’ noemde? Wie zal het zeggen.
Feit is dat je mij niet blijer kan maken dan met vertraging in het Gare du Nord, of in het grootste en verwarrendste vliegveld dat ik ken: London Heathrow, of zelfs in het totaal sfeerloze busstation van Granada waar Afrikanen nephorloges verkopen en al het eten even vet en oud is en de koffie bitter.  Om daar dan in mijn eentje te zijn, met alleen maar een koffertje bij me met een boek, wat kleren, een pinpas en een paspoort (en een goede lippenstift natuurlijk, ik ben geen zwerver), een beetje eenzaam, een beetje melancholiek… ja, dan ben ik behoorlijk gelukkig.

De helft van mijn boeken speelt zich niet af in Nederland, dat komt van al dat reizen.
Het ultieme boek van mij over Spanje moet nog komen (en komt ook!), maar grappig genoeg schreef ik al een boek over Andalusie toen ik er nog niet eens woonde. Wraak van de stier heet het en toen ik het schreef was ik net hopelessly devoted to Sevilla.
En toen, iets later, kwam er een jongleerkampioen en die viel op zijn beurt voor dat boek.

Blij

Die jongleur -met de geweldige naam Marco Bonissimo- en ik ontmoetten elkaar in cyberspace, over de hoofden van allemaal kinderen heen. Die kinderen zaten in een theater met mij te skypen en Marco deed iets met een voetballende stierenvechter voor ze. En aan het eind veegde hij al de kinderen bij de computer weg en vroeg of hij een voorstelling mocht maken van Wraak van de stier. En ik zei ja. Natuurlijk zei ik ja!
En ik dronk koffie en wijn in Amsterdam en Groningen met Marco en daar waren ook de stoere Remko die alles kan met muziek en Sara de trapezekunstenares die heel blond is maar toch met een Spaans temperament. En er ontstond iets nieuws en prachtigs: de theatrale circusvoorstelling Koppig van Circustheater Stier.
Dit zijn de dingen waar je als schrijfster heel, heel blij van word. Het is nog net niet Peter Jackson die een boek van mij verfilmt, maar het komt wel behoorlijk dicht in de buurt.

Over tweeenhalve week gaat de voorstelling in try out en 24 april is de premiere.
www.circustheaterstier.nl

‘Het is de laatste schooldag van het trimester, en dan eten we met de hele school feestelijk samen…’
Wat zouden we in Nederland zeggen? Pannenkoeken? Poffertjes? IJs?
Maar nee, de middelbare school van Montefrio stort zich vol passie op…
(nee, lees niet verder, eerst raden!)

Bunker

Je zal maar dertien zijn en door je ouders van de ene dag op de andere op een plattelandsschool worden gezet in een land waar je de taal niet spreekt. De codes niet kent. En natuurlijk de kinderen niet (die allemaal hier in het dorp zijn opgegroeid en hun ouders ook). Een school zonder fijne kleuren op de muren, eerder een bunker. Zonder moderne, mooie schoolboeken maar met keihard definities in je kop rammen. Een middenschool ook nog waar het niveau voor de helft van de klas veel te moeilijk is. Waar de kinderen dan ook als de leraar even weg is met stoelen door de klas gooien en de deurkruk door het raam smijten. Waar zelfs muziek en gym zware theorievakken zijn. Waar lezen straf is en de ‘boeken voor je lijst’ onvoorstelbaar saai. Waar je zo ongeveer nooit op schoolreis gaat. Waar totaal incompetente leerkrachten, piepjong en vers uit Granada, in hun wanhoop de hele klas maar een onvoldoende geven als de helft nooit zijn huiswerk doet. Waar de leraar desondanks altijd gelijk heeft en ouders dat blind volgen. Waar de helft van de klas er niet is tijdens de olijvenoogst en de andere helft zigeuner is met schimmige bijlesprogramma’s die niemand volgt. Waar dus geen enkel groepsgevoel kan ontstaan.
Dit was zo niet wat ik voor mijn meisje in gedachten had! Ilco en ik zagen het vanaf de zijlijn lichtelijk bezorgd aan en nog maar een paar maanden geleden spraken wij stiekem nog over zaken als ‘priveschool’ en ‘ misschien toch maar elke dag op en neer naar Granada’.
Maar gisteren zei Boem opeens stralend: ‘Mam, ik heb het toch zo gezellig op school!‘

Microkosmos

En Bloem heeft gelijk. Zeg zegt: ‘Vorig jaar viel ik nog een beetje weg, maar dat is nu helemaal niet meer zo.’
Niet alleen heeft ze een prachtig tussenrapport (los van die ene 4 van die ene wanhopige juf), maar, nog veel belangrijker, ze heeft vriendinnen gemaakt, ‘amigas para siempre’ zoals de bff hier heet, ze doet mee in het schooltoneelstuk en vandaag hebben ze dus een soort schooletentje.
Goed, er zullen veel kinderen niet op komen dagen, maar de kinderen die er zijn (‘van mijn klas in ieder geval twaalf’) zijn al dagen in de weer met de voorbereiding.
Is dat nou niet sterk en dapper van Bloem?
Meer in algemene zin heeft het iets geruststellends. Dat je in die rare microkosmos ziet dat mensen in essentie toch geneigd zijn tot het goede. En dat manifesteert zich vandaag in wat ze hier nou eenmaal het allerlekkerste vinden: paella voor de hele school!

Vorige week golfde er een discussietje door kinderboekenland over de Kinderjury. Aanleiding: dat nu al bijna vaststaat dat Geronimo Stilton gaat winnen. En Geronimo Stilton is geen echte schrijver, maar een groep slimme reclamemensen met veel geld om campagne te voeren voor hun vrij stomme Fantasia-boeken.
‘Lekker belangrijk,’ riepen de Belangrijkste Kinderboekenschrijvers, ‘daar doen we mooi niet aan mee.’
Ik wilde dat ik zo standvastig was!

Je naam op een vliegtuig

Als kind al had ik een zwak voor prijzen en prijsvragen. Dat begon denk ik toen ik bij de banketbakker in het winkelcentrum de eerste prijs won bij het ‘marsepein kleien’. Ik mocht samen met mijn moeder een taart komen uitzoeken. Maar nog belangrijker was dat mijn marsepeinen eendenfamilie, gezeten op een blaadje sla, de hele week in de etalage stond. Met mijn naam erbij. Wat was dat stoer en wat was ik treurig toen de etalage ineens weer van de bakker zelf was.
Daarna heb ik, in de loop der jaren, ondermeer een troostprijs gewonnen voor een slogan voor Biotex (ingefluisterd door mijn moeder: ‘Biotex blauw voor de rijke mevrouw, Biotex groen voor de vrouw die het met heel wat minder moet doen’) en ook een voor Pokon.
De hoofdprijs van Pokon was een geheel verzorgde reis naar het tropisch regenwoud, dus wij schrokken even hevig toen Pokon bij ons aanbelde. Maar nee, ze brachten ons tot in lengte van dagen gratis Pokon-produkten (tegen bladluis, bladschimmel en nog veel meer griezelige plantenziekten die ik allemaal niet ken omdat ik een enorme hekel heb aan planten en tuinieren).
Het gaat nooit helemaal over. Onlangs kon ik toch weer niet laten om een slagzin te verzinnen voor Transavia, omdat de hoofdprijs zo fijn was: een jaar lang onbeperkt gratis vliegen en je naam op een vliegtuig (uitslag 3 april…)

Een bustier en een kei

Tsja, en dan de literaire prijzen. Die blijven wat achter, vrees ik. Ik heb een keer een wedstrijd ‘ schrijf een erotisch verhaal’ gewonnen. De betreffende glossy was stom, het verhaal eigenlijk ook, maar de prijs zelf was een beeldschone kanten bustier. Ha!
En verder staat hier pontificaal naast mijn bureau een enorme grijze steen. Het is de Drentse Kei, de prijs van de Drentse kinderjury. En ook die is prachtig.

Dit alles gezegd hebbende: stemmen op Schiet niet op mijn olifant voor de landelijke Kinderjury kan nog steeds op: http://tinyurl.com / schietnietopmijnolifant

Waar gebeuren de leuke dingen en ben ik daar wel bij? Van dit soort gedachten had ik de laatste tijd weer veel last. Dan gaat het schrijven langzaam, en dan is de hemel boven de berg zo grijs van de regen, dan komt er geitenpoep aan mijn mooie laarzen en stinkt de afvoer – en dan droom ik van stadse dingen zoals bioscopen, restaurants en klerenwinkels. En van Caraibische kleuren.

Kennersblik

Maar vandaag overheerst de Spaanse lente. Zon, blauwe lucht en zwaluwen. En zelfs de Spaanse mannen zien er ineens prettig uit (dit schrijf ik voor Chaia – die was boos op me vanwege mijn vorige blog: ‘Mam, je bent erg racistisch.’ ).
Ik loop door Montefrio en ik denk JA. Het is hier zo heerlijk overzichtelijk. 1 groenteboer, 1 visboer (en je weet nooit welke vis er zal liggen). De straatjes zijn niet overdreven pittoresk maar wel echt buitenlands. En het voelt stoer dat ik van dit gekke dorp al zoveel geheimen ken, zoals dat je bij de kaasfabriek stiekem moet vragen om rauwmelkse geitenkaas, die ze dan met een kennersblik van onder de toonbank tevoorschijn halen (want ook in Spanje is rauwmelkse kaas verboden). Dat de man die rondrijdt met de oranje gasflessen de nieuwe burgemeesterskandidaat is. Dat de dorpsgek (die natuurlijk weer langs de weg loopt) Rufino heet. En dat het bijna weer San Marco is en dat je dan bij je buren moet gaan eten

Olijvenzee

Nee, de kleuren van Montefrio zijn niet fel, zelfs niet in dit harde lentelicht. De huisjes zijn wit, maar niet zo schitterend als ze dat aan de kust zijn. Overal overheerst die bruinrode aarde en natuurlijk olijfgroen, de hele weg vanaf onze berg voert door een olijvenzee.
Maar in het dorp ruikt het nu overal naar gefrituurrd eten en in de bomen hangen sinaasappels.