Categorie: Verhalen van de berg

En toen had ik ineens drie kaartjes, dus toen mocht ik toch naar het kinderboekenbal. Omdat het deze kinderboekenweek vooral gaat om illustraties, was de dressing code ‘kleurig, beeldig, of, vooruit, als een plaatje’ of zoiets (heb de uitnodiging niet meer bij de hand). Dus rood Madmen-achtig jurkje aan met glitters en rode schoenen en snel vanuit de scholen in Boxtel door naar het feest. Daar zag ik denk ik vijf andere rode jurkjes. Verder veel zwart en vooral grauw. Als de mannen er wat van hadden gemaakt, hadden ze een off-zwart Mathijs van Nieuwkerk achtig pak aangetrokken met licht, effen overhemd. En de allerberoemdste schrijfster van Nederland liep in een verwassen wijde broek met bretels. Dit zette de toon.

Griffel

Nee, geen heftige glamour op het kinderboekenbal. Maar goed, dat telt misschien ook niet. Want er was natuurlijk de inhoud. Zoals die heel-knap-maar-niet bepaald nieuwe human beatbox dansgroep. Tekenen op toneel (leuk, maar zoveel mooier gezien bij bijvoorbeeld het RO Theater). Het meisje van de Nachtwacht dat tot leven kwam om de gouden griffel uit te reiken (dit was zo gepikt van het boek Het meisje van de nachtwacht dat ik hoop dat ze er afspraken over hebben gemaakt). Miriam Oldenhave, die het kinderboekenweekgeschenk had geschreven, en die een soort kleinkunstversie van Mees Kees gaf – bewonderenswaardig profi. Plus de Gouden Griffel dus, voor Voordat jij er was van Daan Remmerts de Vries. En dit laatste was echt fijn. Een boek dat je blind kunt kopen voor kinderen tot een jaar of zes en waar misschien wel mee gaat gebeuren wat je ooit had met Jij bent de liefste van Hans en Monique Hagen: dat je bij exemplaar vijf dacht: ' O nee, toch niet weer dit cadeauje? Verzin eens iets anders voor mijn kinderen'.

En toen had ik ineens drie kaartjes, dus toen mocht ik toch naar het kinderboekenbal. Omdat het deze kinderboekenweek vooral gaat om illustraties, was de dressing code ‘kleurig, beeldig, of, vooruit, als een plaatje’ of zoiets (heb de uitnodiging niet meer bij de hand). Dus rood Madmen-achtig jurkje aan met glitters en rode schoenen en snel vanuit de scholen in Boxtel door naar het feest. Daar zag ik denk ik vijf andere rode jurkjes. Verder veel zwart en vooral grauw. Als de mannen er wat van hadden gemaakt, hadden ze een off-zwart Mathijs van Nieuwkerk achtig pak aangetrokken met licht, effen overhemd. En de allerberoemdste schrijfster van Nederland liep in een verwassen wijde broek met bretels. Dit zette de toon.

Zoet

En daarna? Toen tippelde ik wat rond en dronk te zoete champagne. Had even helemaal geen zin in kinderen (sorry kinderen) maar helaas, daar stikte het van. En ook waren er behoorlijk wat schrijvers die daar enorm op inspeelden, zoals de gerenommeerde en toch al wat oudere L die in een grote grijze verfoveral (thema!) rondsnelde en ook was er Rembrandt himself.
'Lees mijn stuk donderdag in Vrij Nederland' zei ik een keer of honderd, tot ik helemaal moe was van mezelf.
Toen had ik wel willen dansen, heel lang en heel feestelijk (ik had mijn baljurk toch niet voor niks aangetrokken) maar de DJ die er was stond op een onaantrekkelijke gang waar het te licht was. En ik moest nog de tram halen en vandaag weer naar Groningen en mijn rode schoentjes deden inmiddels heel erg pijn, dus toen ging ik, toch weer heel Assepoesterachtig, weg voor twaalf uur – zodat ik de echt leuke afterparty, als die er al was, geheel gemist heb.

Vandaag Tirza gezien. Het boek kon ik indertijd amper uitlezen, zo erg vond ik het. Zo gruwelijk en naar werd  de gekte van de hoofdpersoon beschreven. En ook nu zit ik naast mensen die de bioscoop geschokt en op een rare manier ontroerd verlaten. 
Maar ik niet. Hoe goed Gijs Scholte van Asschat ook speelt en hoe dol ik ook ben op de woestijn van Namibie, ik vind de film tamelijk saai. En het einde is volgens mij, met de Oscar in het achterhoofd, veel braver gemaakt dan het boek. Of vergis ik me? In ieder geval, het doet me niet zoveel. Wat is er met mij gebeurd? 
Het heeft vast te maken met het het boek dat ik nu schrijf. Dat is ook erg. Lang niet zo erg als Tirza, maar toch – het is wel een kinderboek. En beerputten en kinderen – dat gaat niet samen, toch? Hoewel, als je er eenmaal aan begint… 

Hint

Het is (bijna) kinderboekenweek. Vanaf morgen ga ik in de trein wonen en doe een soort megatour door de leukste, afgelegen plekken van Nederland. Van Boxmeer tot Leeuwarden ga ik scholen bezoeken.
Daarom nu alvast een eerste hint om de cliffhanger van een paar dagen geleden op te lossen: koop deze donderdag de Vrij Nederland. Lees mijn stuk en dan praten we verder.

Sommigen van jullie kennen me echt (of denken me te kennen), anderen kennen me niet echt en denken me te kennen. Ik kan jullie volgen, inmiddels, dus ik weet dat honderden mensen wekelijks kijken wat voor leuk avontuur Anna nu weer heeft beleefd in Spanje. Jullie denken dat we vrienden zijn. Maar na volgende week zou dat wel eens heel anders kunnen worden. 

Leuke schrijver

Goed, dus ik was die leuke schrijver die dol is op reizen, kinderboeken en koken. De liefdevolle moeder van drie dochters die al achtentwintig jaar (dit weekend!) met haar jeugdliefje gaat.
Hou dat beeld vast. Volgende week staat in het teken van de ontboezemingen. Ik heb iets geschreven – en nog iets – dat helemaal anders is. En jullie kunnen het allemaal zien, in ieder geval één ding . Brrr. Het wordt een spannend weekje (en dan bedoel ik niet dat ik nog steeds niet weet of ik naar het kinderboekenbal mag – iemand nog een kaartje over?).

‘Mama…. Brrr!’ Dunya gluurt over de rand van haar bed.
De spinnen in Spanje lijken zo ontsnapt uit Eriks kleine insectenboek. Ze zijn enorm groot, het lijken wel tarantula’s (o, die keer dat ik twee tarantula’s bij me in de douche had, ooit in Belize…) en bij gebrek aan vader in de buurt, moet ik ze vangen. Het is verrassend hoe snel je stoer wordt, als vrouw zijnde. Hup, reuzenspin opgeschept, heel hard rennen en, snel, de vuilnisbak in. Samen met de mieren, de wespen en de reuzenkrekel zo groot als een muis die verdronken is in het zwembad. Country life!

Knip de haren af

Spaanse muggen zijn piepklein maar kunnen reusachtige bulten geven. Spaanse houtwurm knibbelknabbelt zo gezellig aan je huisje in de nacht (‘krr krr krr’ ), Spaanse duizendpoten moet je mijden want die zijn supergiftig weten alle kinderen hier, en Spaanse luizen…
O nee, niet weer! In Dunya’s tas vind ik een luizenbrief van de directeur van de school. Piojos, heten ze hier. Maar al te goed herinner ik me de doffe ellende van luizenmoeders, luizenzakken, luizenstinkshampoo en vooral ook de elektrokuteerkam. Die zocht luizen op en gaf ze een mini-stroomstoot. Toch hielp dat allemaal niks, er waren altijd luizen in Amsterdam.
Maar in Montefrio pakken ze het gelukkig grondig aan. Dit staat er in de brief van de directeur: ‘Knip de haren van uw kind af, zo kort als maar mogelijk is. Was daarna het hoofd met een oplossing van zout en azijn. Herhaal dit wekelijks.’
Zout en azijn, ik ga meteen op zoek. Ha, vuile piojos, dat zal jullie leren!

Ik wil naar het bal. 
Het kinderboekenbal dus, dat het begin inluidt van de kinderboekenweek over anderhalve week. Het grote feest voor kinderboekenschrijvers waar de gouden griffel wordt uitgereikt. Ik reis die hele week door het hele land om over mijn boeken te vertellen en hoe kan dat beter beginnen dan met een echt bal?
Er is alleen één pijnlijk probleempje: ik ben niet uitgenodigd.  

Echte schrijver

Het kinderboekenbal bestaat nog niet zo lang. Zes jaar geleden voor het eerst: het gouden kinderboekenbal. Daar was ik wel bij, samen met mijn toen nog piepkleine Bloemetje. Betoverd liepen we door de stadsschouwburg, het regende sterren en confetti en we staarden naar de rode loper waar Echte Schrijvers over liepen. 
Twee jaar en twee boeken later was ik er weer. Ik zal nooit vergeten dat ik toevallig net met een journalist stond te praten en dat er ineens een groepje kinderen op me afrende: 'Daar! Een echte schrijver. Snel, handtekening!' En mijn Bloem kletste zich dat jaar het podium op en mocht Guus Kuijer persoonlijk de gouden griffel geven. 
En toen gingen we op reis. En in Spanje wonen. En ik dacht (bijna) niet meer aan het kinderboekenbal. Tot dit jaar. Dan ga ik in oktober dus naar Nederland en ook even naar het kinderboekenbal, dacht ik steeds. 
Maar nu is er dus iets moeilijks met kaarten. Vooral eigenlijk: te weinig kaarten voor teveel schrijvers. Dus de rode loperschrijvers gaan voor, natuurlijk. En tsja, dan val ik door de mand. Want los van de Drentse kei heb ik nog nooit een prijs gewonnen en die kei telt niet zo zwaar. 
Het stomme is wel: die beroemde schrijvers, die dus met gemak binnenkomen, vinden dat bal vaak helemaal niet leuk. Het is heel stoer om te zeggen 'O nee, dat kinderboekenbal. Dat circus! Daar ga ik écht niet heen.' 
Dus dat kan ik altijd nog zeggen als het me echt niet lukt om binnen te komen.
Maar ondertussen wacht ik stiekem of er nog een petemoei voorbij komt. Of een prins met een eenzaam kaartje over. Ik heb nog ruim een week…

Prinsjesdag bij jullie! Vond het vanmorgen ineens enorm belangrijk om Dunya uit te leggen wat de troonrede was en de gouden koets. In Nederland interesseerde het me niks, maar hier lijd ik soms aan een raar ‘als ze maar onthoudt waar ze vandaan komt’ sentiment. 
‘Ik heb die koets al heel vaak gezien,’ riep Dunya vanaf haar fiets.
‘Wanneer dan?’ 
Op datzelfde moment wierp ze zich met fiets en al van de heuvel omlaag, dus dat antwoord kwam nooit meer.
Maar goed, Ilco bekommert zich dus om de hoeden vandaag.

Gaga

Tien kamerleden dragen vandaag een MasterPeace hoed. Dat is nou echt zo'n Ilcoplannetje. Grappig, slim (al die aandacht voor MasterPeace!), en ook nog eens hip. Want ja, die hoeden zijn wel ontworpen door echte ontwerpers. 
Het is voor mij een beetje genant om te zeggen want ik zou graag een fashion babe zijn, maar Ilco is hier in huis veruit de meest modieuze. Ik snap niet hoe het kan voor iemand die amper tijd heeft om alle hippe scenes af te struinen, maar Ilco weet altijd precies welke merken kunnen en welke niet. Welke kleur ik moet dragen (en dat wordt dan een jaar later mainstream mode), hoe hoog de laarzen dit jaar en uit een vol rek kleren pakt hij altijd precies dat ene jasje. Ook hijzelf ziet kans om tussen al het wereldreizen door een leren jas in Londen, schoenen in Barcelona of een wild bloesje in Amsterdam te kopen. En een paar keer per jaar gaat hij met de meiden op pad en koopt hun hele garderobe met hen. Ik kom daar niet meer aan te pas. 
Dus die hoeden. Die komen van Frans Molenaar en de ontwerper van Lady Gaga. En van nog meer mensen die ik niet ken maar dat zegt dus niets. Kijken dus allemaal, naar de Gouden Koets en troonrede – niet om de koningin en al helemaal niet om het niet-bestaande regeringsstatement.  Maar om het genot van de hoed.

‘Ik ben boerin!’ Zo heet het blije boek dat Ilco voor mij heeft gewonnen. De Telegraaf gaf een aantal exemplaren weg aan diegenen die de leukste brief schreven. Ilco schreef ‘Mijn Amsterdamse vrouw woont sinds kort op een Spaanse boerderij en die heeft dit boek wel nodig’ (of zoiets) en nu ligt dat boek alweer maanden op mijn nachtkastje. 
Tijdschriftvraag: ‘Welk boek ligt er momenteeel op je nachtkastje?’ ‘Eh….’
Maar goed, het is dus een blij boek en ik val er vaak heerlijk bij in slaap. 
.

Dood met crocs

De schrijfster van dit boek komt dus ook uit de stad en via een geweldige knappe boer ('met wilde krullen' vertelt ze steeds) is ze  verliefd geworden op het plattenland. De ruimte! De rust! Het eerlijke eten! De koe!
Ja, denk ik elke keer als ik dit boek lees, JA JA! Ik zit hier goed, ik heb dat ook. Oké niet die koe, maar wel voorbijtrekkende geiten. Ook heel idyllisch, dat geklingel van die bellen.
Toch zijn er ook verschillen tussen mij en de blije boerin. Zij trekt bijvoorbeeld soms stiekem haar 'hippe boots' uit voor praktische crocs en zoiets zal ik nooit en te nimmer doen. Ik wil nog niet dood gevonden worden met crocs (croqs? crocks? zie je, ik weet niet eens hoe je het schrijft). En waar de blije boerin genietend door de klei gaat, loop ik soms te zuchten en te steunen als de barones uit The sound of music. Gisteren nog. Had het geregend, is al erg, stap ik nietsvermoedend uit auto om vuilniszak in container bij de weg te gooien en zak dan letterlijk tot mijn enkels in die rottige klei. Leuke gestipte schoentjes met reuzenhak één bonk ellende. Verwoesterd, zou Chaia zeggen. 
Dus? Denk ik a la de blije boerin: tsja, het wordt herfst en we wonen midden op de campo, laat ik eens op zoek gaan naar leuke frisse kaplaarzen?
Welnee. Ben vandaag onmiddellijk het dorp in gegaan om in de nazomeruitverkoop nieuwe hakschoentjes te halen. Ze zijn rood en onpraktisch en nu nog prachtig nieuw.

De postbode brengt de Lijster-uitgave van mijn boek Het heksenhotel. Ik ben blij! Lijsterboeken bestel je op school, voor een zacht prijsje. Met een beetje geluk gaat nu weer een hele nieuwe groep kinderen dit boek lezen.
Ik geloof dat Het heksenhotel mijn favoriete boek is van wat ik tot nu toe heb geschreven. En er hoort ook een fijn heksenverhaal bij.

Ierland

Voor dit boek ging ik naar Ierland. Via-via kende ik daar een echte heks, die mij een aantal voor de wicca’s magische plekken zou laten zien. Ik zat in die tijd nog bij een andere uitgeverij en had het gevoel dat ik daar niet veel verder kwam. Maar overstappen van uitgever doe je niet zomaar, dat ligt allemaal heel ingewikkeld. Dus daar was ik nog over aan het piekeren.
Uiteraard vertelde ik daar niks over aan de heks in kwestie. Het enige dat zij wist was dat ik research wilde doen voor een heksenboek. En zij zou me wel eens even inwijden!

Heksenkring

De heks was doodeng. Ze was kaal (zie je dat Roald Dahl toch gelijk heeft?!), dik en streng. Ze nam me mee de weilanden in. We klauterden over hekken en liepen langs stieren. Door die heks was ik daar toch minder bang voor dan normaal.
Uiteindelijk kwamen we bij een kring van stenen. Heel oude stenen, nog uit de tijd van de druiden. Daar, op die plek ging de heks met mij in het rond rennen. Ik had besloten me overal voor open te stellen, gewoon mee te doen en maar te zien wat er zou gebeuren. Toch schaamde ik me een beetje voor de stieren in de verte want de heks gilde er ook nog allerlei rare formules bij.
Plotseling ging ze zitten. Ze deed haar ogen dicht en raakte in een soort trance. Ik wachtte of er met mij ook iets zou gebeuren, maar ik zag alleen het gras, de stieren, de wolken die door de hemel joegen. Het was op zich niet onprettig.
Na een tijdje werd de heks weer wakker. Ze had contact gehad met de oude druiden, zei ze, en het was enorm intens geweest. De oude druiden hadden haar van alles ingefluisterd.
Toen begon het keihard te regenen en we moesten rennen naar de auto die drie weilanden verder stond.

Boodschap

Maar het raarste komt nog.
Toen de heks mij naar het huisje had gebracht waar ik logeerde, reed ze keihard weg in haar oude autootje. Ik keek haar na.
Toen zag ik dat ze ineens net zo hard achteruit terug kwam rijden.
Ze draaide haar raampje open en riep: ‘O ja, de oude druiden hebben me ook nog een boodschap voor jou mee gegeven.’
Ik kwam snel dichterbij. ‘Wat dan?’
De heks haalde haar schouders op. ‘Ik snap het ook niet, maar ze zeiden: find yourself another publisher.’

Dat heb ik toen meteen gedaan. Met heksen moet je niet spotten.