Categorie: Verhalen van de berg

Ik ging een heel grappig stukje schrijven over naar de dokter gaan in Montefrio.
Maar ik heb er geen zin meer in, in ieder geval nu niet. Want nu ben ik verdrietig.

Mylou was hier

Mylou is al mijn vriendin sinds ik negen was en bij haar in de klas kwam. Bijna mijn hele leven heb ik met haar gedeeld. Andere scholen, andere landen, andere liefdes: het maakte niet uit. Ze was er gewoon altijd bij. Ook in Montefrio. We mailen vaak meerdere keren per dag. Vaak over niks, maar ook over alles. Ooit noemde Mylou mij haar geweten, maar dat geldt andersom ook. Aan Mylou toets ik of ik geen onzin praat of denk, en show ik mijn nieuwste jurkjes. Ook is Mylou de eerste en de eerlijkste lezer van mijn boeken.
En nu was ze hier, alweer voor de derde keer. Samen met haar dochter Madelief en vriendin Susan. We hebben alleen maar zitten eten en drinken, lijkt wel. Onder de amandelboom, aan de lange tafel, bij het sterrenlicht. 
Totdat ze net weer weg reed, in haar volgepropte huurautootje, zwaaiende kinderen, berg af, weg. 
En nu ben ik dus verdrietig.

Daar is boer Juan op zijn scootertje. Hij gluurt om de hoek en als hij mij ziet, komt hij blij op me af, slepend met een enorme juten zak. ‘Kijk eens, komkommers!,’ zegt hij triomfantelijk. ‘Jullie houden toch van komkommers? De allerbeste zijn dit, ecologisch hoor, en een ras dat hier alleen groeit. Mooi he? Lekker he? Zal ik dan morgen weer wat komen brengen. Nee, nee, niet beleefd zijn, ik heb genoeg.’  Blij loopt Juan weg, net als Bloem en Chaia de patio op komen. ‘O nee! Komkommers,’ zeggen ze tegen elkaar.

Emmers

Een beetje moedeloos sleep ik de zak naar de keuken. Daar ligt al een angstaanjagende berg komkommers op hun vrienden te wachten. Zoute komkommer, komkommersalade, tzaitziki, gebakken komkommer met monchou (die hier trouwens helemaal niet te koop is)… wat kan je nou nog meer met komkommers? Inmaken, ja, maar met deze hoeveelheden zou ik zo een paar emmers in kunnen maken en waar laat je dat dan? In een leuke grote provisiekamer – die ik niet heb. 
'Mama! Daar is Paco' roepen de meisjes van buiten.
Ik ga snel naar buiten om de man van Belen te verwelkomen, maar hij heeft niet veel tijd. 'Kijk eens,' zegt hij triomfantelijk terwijl hij voorzichtig de achterdeur van zijn Landrover opent, 'ik heb wat voor je. Komkommers! Houd je van komkommers?'

‘Al dat reizen is geweldig,’ zegt Bloem, ‘maar dit vind ik jammer: dat ik daardoor nooit op kamp kon gaan met school. En daarom wil naar dit Spaanse avonturen-zomerkamp. Nu.’
Wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn kleine meisje, dat altijd zo zoet naast mij was, zo groot geworden, en met zulke duidelijke standpunten?

Slaapzalen

Het is een leuk kamp denk ik, als je van avonturen houdt. Paardrijden, kanovaren, bergbeklimmen, dat werk. Slaapzalen. Ook nog eens in een prachtig natuurgebied. En kinderen uit de provincie Granada krijgen voorrang.
‘Ik heb haar nog eens heel goed in de ogen gekeken,’ zegt IIco, die Bloem heeft weggebracht, ‘en ik zag niets dat duidde op angst of onzekerheid. En de andere kinderen heb ik ook goed bekeken. De enige die ik ervan zou verdenken iets stouts te doen in de zin van stiekem een stickie roken, zijn de leiders. Maar dat waren dus eigenlijk heel leuke studentachtige types.’
En wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn Ilco zo’n wijze pubervader geworden?

‘Al dat reizen is geweldig,’ zegt Bloem, ‘maar dit vind ik jammer: dat ik daardoor nooit op kamp kon gaan met school. En daarom wil naar dit Spaanse avonturen-zomerkamp. Nu.’
Wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn kleine meisje, dat altijd zo zoet naast mij was, zo groot geworden, en met zulke duidelijke standpunten?

Rose pruiken

Er zijn foto’s die je kunt bekijken op internet. Ik zie mijn meisje op een paard, ze ziet er ontspannen uit. Maar wat doen al die kinderen met paarse en rose krullenpruiken op die andere foto’s? Wat is dat, waarom? Het is toch niet nu al bonte avond?
‘Probeer slechts één keer te bellen,’ zegt de kampfolder streng, ‘dat is niet goed voor het groepsgevoel.’ Natuurlijk, denk ik, die Spaanse ouders zijn overbeschermend naar hun kinderen toe, heel goed dat ze zoiets opschrijven. Maar o wat voel ik me een Spaanse moeder als ik haar, na drie lange dagen eindelijk opbel.
‘Ha mam, ik zat net te eten,’ zegt Bloem met haar gewoonste stem. ‘O leuk!’ roep ik overdreven, ‘wat eet je?’ ‘Worst,’ zegt ze. 
'Ze eten daar worst,' zeg ik tegen Ilco. 
Chaia is gelukkig duidelijker. Ze pakt de telefoon uit mijn hand en zegt zakelijk: ‘Hoi, ik zag je op de foto’s, heb je al een vriendin? Oké, en hoe heet ze?’
Goed, Bloem heeft dus een vriendin daar, misschien wel een met een rose krullenpruik. En ze eet worst.
Dat is een hele geruststelling.

Met mijn zus Nanda in Madrid. Zij uit Amsterdam, ik uit Granada, we ontmoeten elkaar dus ongeveer halverwege.
Om de kosten wat te drukken slapen we in de jeugdherberg, gelukkig wel op een prive-kamer. Wat ze er niet bij hebben verteld, is dat die kamer direct grenst aan het mannen-wcblok. En hoe dun die muren zijn. 
Dat betekent dat we de eerste nacht al wakker schrikken van vreselijke kotsgeluiden. Het gaat maar door. Na drie nachten weten we het zeker: mannen maken veel meer geluid dan vrouwen, niet alleen bij het kotsen, ook bij het tandenpoetsen, douchen en alle andere dingen die je op de wc doet. ‘Het lijkt haast of je het ook ruikt,’ zegt Nanda die eerste nacht. Inmiddels weten we ook dat de ventilatiepijp van de mannenwc zo ongeveer in onze kamer uitkomt.

Ontbinding

'Wat doen jullie dan ook hartje zomer in Madrid?' zeggen de mensen. En inderdaad, het is zo heet dat we bijna bedwelmd worden. Nanda daarentegen loopt een verkoudheid op van de airco's die overal binnen staan te loeien. Op de tweede avond steekt de mistral op en waaien alle reuzenparasols van het terras boven onze hoofden met een enorm geraas omhoog (gelukkig had ik een loshangend touwtje gedachteloos vastgebonden, dat verkomt een gruwelijk ongeluk).
En verder? 
We gaan naar een toonaangevende galerie en worden allebei kotsmiddelijk van de meest gruwelijke foto's van eenzame geliefden in staat van ontbinding. Ik koop een nieuw bloesje waar net buiten de winkel alle knopen vanaf springen. De leuke ober op ons favoriete terras blijkt een Cubaanse vluchteling met een schrijnend verhaal. En in mijn favoriete flamencotentje zitten we zo ´leuk´ dichtbij dat mijn zijden jurk volledig bespetterd wordt door een enorme douche van zweet van de mannelijke danser. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 
Is dit een rampenvakantie?
Welnee, over een paar uur moeten we weer afscheid nemen en ik heb nu al een brok in mijn keel. En ook Madrid mis ik nu al.

Tsjonge… het leek wel alsof ik een open invitatie had gedaan op een datingsite. Enorme hoeveelheden mailtjes, van bekenden en onbekenden, met fijne titels als ‘JA!!!’ en ‘IK!’. Dank jullie wel, ik ga met extra veel animo verder met het blog – ook in tropische zomermaanden. En speciaal voor Karlijn in Vietnam en Marije tussen de gekken nu weer een wat langer verhaal.

Vier zonen

Er is een vader met vier zonen bij ons op bezoek. Dat is weer eens wat anders dan altijd die meisjes en hun vriendinnen die bevallige spelletjes doen en in bikini naast het zwembad liggen. Nu hebben we in datzelfde zwembad waterpolowedstrijden en is alles kletsnat. Maar verder heeft het wel een hoog Bolderburen-gehalte met al die kinderen (zeven) en poezen (elf) op de patio. ‘Grieks’ vindt de vader het beeld van al die spelende zwarte katjes in het maanlicht. De jongens willen er wel een paar meenemen maar dat mag niet van de vader. Helaas, want een van de poezen die wel tam is en die we zouden laten steriliseren, ziet er ineens verdacht dik uit….

Tsjonge… het leek wel alsof ik een open invitatie had gedaan op een datingsite. Enorme hoeveelheden mailtjes, van bekenden en onbekenden, met fijne titels als ‘JA!!!’ en ‘IK!’. Dank jullie wel, ik ga met extra veel animo verder met het blog – ook in tropische zomermaanden. En speciaal voor Karlijn in Vietnam en Marije tussen de gekken nu weer een wat langer verhaal.

Langs de kant van de weg

‘Dit gaat helemaal mis,’ zegt Ilco dreigend en dat is natuurlijk ook zo. Maar ja, wat dan? ‘Je kunt ze altijd in een doos langs de kant van de weg zetten,’ zegt mijn buurvrouw Belen bemoedigend. Ik denk aan de vossen, de wilde honden. Tsja, dan is het probleem wel in één klap opgelost. ‘Misschien bestaat er zoiets als een poezenabortus?’ zegt Ilco, maar ook dat klinkt me vrij gruwelijk in de oren. En de dierenarts is al een paar weken onbereikbaar (anders was dit nieuwe probleem nooit ontstaan). 
Op een of andere manier gaat iedereen ervan uit dat ik dit persoonlijk wel even ga oplossen. En misschien is een deel van het probleem wel dat ik het nog niet zo’n erg probleem vind. Wilden we onze cortijo niet ooit ‘Los gatos negros’ noemen? Nou dan. De poep en kots valt op het moment nog mee en ja, die kleintjes zijn wel superschattig als ze het zout van je hand likken of voetballen met vijgen.
Eh… nu nog wel, ja. Ik weet het, ik weet het!

Hopla, daar waaien de plakjes ham van de ontbijttafel, zo de zee in.
We zijn dus nog steeds in Tarifa, waar de levant is opgestoken, toch wel een van de heftigste winden van Europa. Tot nog toe was het wonderbaarlijk rustig op dit zuidelijkste puntje van Spanje, maar vannacht is dat veranderd. We zagen onze Duitse buren (die notabene een drilboor hadden meegenomen om hun tent vast te zetten in de rotsen) midden in de nacht achter wegwaaiende stoelen en luifels aan rennen.Maar onze daktent staat als een huis. Het klappert en kleppert en de zee erachter buldert, maar wij blijven staan. Ilco gaat in een bootje orca’s zoeken en vindt walvissen en dolfijnen. Bloem leert kitesurfen, heel stoer met zo’n megavlieger in zee. Dunya bouwt zandkastelen en Chaia gaat steeds opnieuw koppie onder in de reuzengolven. 
En ik? Ik kijk ernaar en mijn hoofd waait helemaal leeg.

(vanuit Tarifa)
Reusachtige hotelbedden, hutjes pal in de jungle, matrasjes in de woestijn… allemaal fijn, maar het lekkerste slaap ik toch in de Landrover.
Wat raar is. De meiden liggen in de daktent, maar Ilco en ik gewoon in de achterbak. Geen enkel matras past daar, omdat het smal is en een beetje scheef. Langs de randen lopen allemaal elektriciteitssnoeren, het dak is een beetje gevlekt en zelfs gescheurd en bovendien ruikt het altijd licht naar diesel.

Strandharen

Vroeger had ik er zeker mijn neus voor opgetrokken. Ik hield niet eens van kamperen, dat vond ik vooral een enorm gedoe. Met een rose wcrol naar de doucheblokken lopen – ik werd depressief bij het idee alleen al.
Maar dat is veranderd toen de Landrover dik twee jaar ons huis werd. 
Nu denk ik: ja fijn, als ik in de achterbak klauter, over een ingewikkelde constructie van spanbanden heen. Mmm, als ik me oprol naast Ilco wanneer de nacht valt en alles zwart wordt op de sterren na.
En naast ons is de zee, de hele nacht hoor ik de branding en af en toe een meeuw. Zon, zout en wind. Zandkoffie en zandwijn. Ilco en de meiden met klitterig verwaaide strandharen. Ik en mijn Landrover.

Tsja, nu moeten we dus tegen elkaar: Nederland en Spanje. En zijn wij de enige vijf oranjefans van heel Montefrio. Hoe moet dat nou?

Begrafenis

Tot nog toe was het simpel. Als Nederland speelde, waren wij voor Nederland. Als Spanje speelde waren wij voor Spanje. De halve finale van Spanje zijn we zelfs in het dorp gaan kijken. Soepel wisselden de meiden hun oranje outfit om in geel en rood. ‘Viva Espana!’ riep Dunya en wapperde met de Spaanse vlag uit de ramen van onze auto.
De place to watch is de binnenplaats van het oude klooster. Nieuwsgierig lopen we naar binnen. Rustig is het hier, dat valt als eerste op. Er staan keurige tafeltjes met tafelkleden. Een beetje onwennig gaan we zitten. Het is er koel en middeleeuws.
Ik vind het wel fijn maar Ilco moppert. Er staat een piepklein tv-tje, het geluid is heel zacht. Alles is rood en geel, maar verder is het vooral heel beschaafd tapas eten met elkaar. ‘Als iemand had gezegd dat er een begrafenis van de koning op tv was, zou ik het ook geloofd hebben,’ zegt Ilco.
Want ja, dit is dus Spanje en Spanje denkt in regio’s. Wij, dat is Andalusie. En veel interessanter dan het WK is of dit jaar Real Madrid of FC Barcelona landskampioen wordt. Dat is waar het gesprek op straat en op school over gaat. ‘Ben jij voor Madrid of voor Barcelona?’
Voorlopige conclusie: als het er zo voor staat kunnen we het zonder problemen keihard van de berg schreeuwen als wij (ja, Nederland) straks winnen.

Tsja, nu moeten we dus tegen elkaar: Nederland en Spanje. En zijn wij de enige vijf oranjefans van heel Montefrio. Hoe moet dat nou?

Haar prognose

Overigens, als de kracht in het haar zit, wint Spanje. De Nederlanders lijken elke wedstrijd kaler te worden (is er soms een knipgeile kapper mee?), maar de Spanjaarden lopen ongegeneerd met haarbanden, staartjes en woest wapperende krullen over het veld. Let ook even op nummer 14, Xabi Alonso, door Chaia zo treffend ‘een verwoekerde Ken’ genoemd.