Categorie: Verhalen van de berg

Sta ik in de slager, liggen er alleen een paar varkenssnuiten en stierenballen in de vitrine – van die vage witte dingen die kennelijk lang goed blijven. Want, zo vertelt de slager me: ‘Het is bijna Pasen, de mensen vasten.’ En vasten betekent hier dus vooral: even geen vlees eten (en dan daarna weer extra veel).
Maar vraag je ‘Wat doe je met Pasen?’ kijken ze je alleen maar glazig aan. Op Goede Vrijdag is er processie, maar met Pasen gebeurt er niks; op tweede paasdag gaat iedereen gewoon naar zijn werk.
‘In Nederland hebben wij een conejo, een konijn,’ leg ik onhandig uit, ‘een konijn dat eitjes verstopt.’
‘Bedoel je niet een kip?’ vraagt de buurman behulpzaam.
‘Nee, een konijn met een mandje. En die eitjes zijn van chocola.’
‘En konijn met een mandje?’ Verbijsterde blik.
Toch komt de raarste paastraditie niet van ons, maar van mijn Engelse buurvrouw Liz.
.

Liz

Liz woont met zeven paarden, veertien honden, elf katten, een onduidelijk zootje kippen en heel erg veel bijen op een nog meer afgelegen berg dan wij, waar niet eens elektriciteit is. Het is altijd chaos daar: dan is er weer middenin de nacht een hond waarvan iedereen dacht dat het een mannetje was bevallen op de bank, of de paarden zijn allemaal tegelijk uitgebroken, een kip is mank geschopt door een merrie, de waterbuizen zijn geknapt, het dak ingestort. Elke keer als ik Chaia breng voor paardrijden, blijf ik even gezellig erge verhalen luisteren. Toch is Liz volgens mij gelukkig want dit is haar droom: in de woeste natuur leven met al haar dieren. Volgens Chaia gilt ze altijd keihard ‘Jippie!!!!’ als ze aan het galopperen is.

Toch, hoewel ik denk dat Liz nooit meer zou kunnen aarden in Engeland, houdt ze erg vast aan Engelse tradities. Kalkoen met kerstmis, dat soort dingen.
Vandaag vraag ik haar om eitjes. Soms heeft ze die, soms niet (dan kunnen ze ze niet vinden en zijn er later ineens kuikens in de paardenstal, of dan hebben de honden ze opgegeten). Maar nu zegt Liz: ‘Nee, sorry, ik heb ze allemaal gespaard voor Pasen.’
Logisch, denk ik – tot Liz vervolgt: ‘Zodat we ze allemaal van de berg af kunnen smijten.’

‘Kijk mam, dit heb ik voor Pasen op school gemaakt. Voor op de paastafel.’
Dunya tovert iets uit haar tas. Is het een paashaasje, een lammetje, een ei van gekleurd papier?
Nee.
Het is een poppetje gehuld in een mantel met hoge puntmuts, met twee gaten voor de ogen. Een Ku Klux Clan-achtige griezel.
.

Clan

Vorig jaar in Sevilla keken wij onze ogen uit. Al die processies… Al die hoofden verstopt achter kappen, blote voeten eronder. Devotie! Middeleeuws! Dat Ilco toen al ‘Ku Klux Clan’ mompelde, wilde ik eigenlijk niet horen – geen kwaad woord over ons nieuwe land.
Inmiddels weet ik dat het helemaal geen ascetische monniken zijn die zo verkleed lopen. Ook in Montefrio zijn er processies; zet de slager zo’n kap op, is hij ineens heilig. Zelfs op tv zie je kinderen trots rondsnellen met van die enge kappen op hun hoofd. Ik moet ineens denken aan hoe we in Jeruzalem waren en de meiden de lijdensweg van Jezus naspeelden: ‘Hier viel hij voor het eerst. Hier wordt hij van zijn kleren beroofd. Hier droogde een vrouw zijn tranen’ Eén groot theater van heiligheid.
Misschien komt het ook door al dat gedoe rond de katholieke kerk, maar ik heb er geen zin in dit jaar. Doe mij maar een heidens lentefeest, met lekker veel eieren en die goeie oude paashaas. En vooruit, dan mag dat popje van Dunya leuk exotisch naast een kipje staan.

Paasfoto’s kijken:
Semana Santa processies: 
http://www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157616591371546/
Jeruzalem (en Jordanie): 
http://www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157605144686894/
 

Chaia’s lievelingspony is weg. Nou is dat niet zo heel raar want de ‘manege’ heeft geen hekken, dus die paarden lopen maar zo’n beetje door de campo en je moet ze altijd eerst zoeken als je wilt rijden. Maar nu is Beetle niet teruggekomen, al een week lang. En iedereen is overstuur. Is Beetle het ‘wilde bos’ ingegaan en verstrikt geraakt in het struikgewas? Of is hij misschien… gestolen? En zo ja, door wie? Chaia gaat als een ware Isabel Snoek op onderzoek uit en krijgt vreemde aanwijzingen. Ze heeft briefjes opgehangen in de winkels en zelfs Radio Montefrio ingeschakeld, maar het meest waardevol blijkt de school. Want wie verscheurde de posters die Chaia net nog had opgehangen? En wat betekent het dat verschillende kinderen Chaia in de gang toefluisteren dat ze een pony gezien hebben… in de zigeunerwijk…

Zigeuners

‘Ik ben een zigeuner.’ Ik mag het niet meer zeggen van Bloem en Chaia. ‘Nee, mam, dat kán echt niet.’ Er is iets raars gebeurd met deze zelfverklaarde eretitel en sowieso met het hele imago van de zigeuner in Spanje. Tot voor kort waren ze nog de bonte, flamencodansende bon vivants die met open armen werden ontvangen als ze het dorp aandeden om olijven te komen plukken en die altijd vertrokken met een groot fiesta. Maar sinds de zigeuners goedbedoeld Europa-geld kregen en vaste huizen, stopte het olijvenplukken (dat doen nu de Oosteuropeanen) en bleven de mannen thuis met drank, heel veel drank. De kinderen gaan vaak niet naar school en als ze dat wel doen vormen ze een soort gangs. Luid klappend en stampend verplaatsen zij zich over het schoolplein, iedereen bedreigend die te dicht in hun buurt komt. Ik wil nog steeds de romantiek ervan inzien, maar het is lastig met deze groep die tegelijkertijd underdog én maffia is. Want wat wet is bij de zigeuners, is dat elders niet – en de politie staat het toe.

Chaia’s lievelingspony is weg. Nou is dat niet zo heel raar want de ‘manege’ heeft geen hekken, dus die paarden lopen maar zo’n beetje door de campo en je moet ze altijd eerst zoeken als je wilt rijden. Maar nu is Beetle niet teruggekomen, al een week lang. En iedereen is overstuur. Is Beetle het ‘wilde bos’ ingegaan en verstrikt geraakt in het struikgewas? Of is hij misschien… gestolen? En zo ja, door wie? Chaia gaat als een ware Isabel Snoek op onderzoek uit en krijgt vreemde aanwijzingen. Ze heeft briefjes opgehangen in de winkels en zelfs Radio Montefrio ingeschakeld, maar het meest waardevol blijkt de school. Want wie verscheurde de posters die Chaia net nog had opgehangen? En wat betekent het dat verschillende kinderen Chaia in de gang toefluisteren dat ze een pony gezien hebben… in de zigeunerwijk…

Maffia

Terug naar Beetle de pony. De politie wil dus niet optreden en gaan kijken of het waar is: dat er door meerdere kinderen een zwarte pony is gezien in de zigeunerwijk. ‘Er zijn zoveel paarden bij de zigeuners,’ zeggen ze schouderophalend.
De zoektocht moet dus ook allemaal een beetje op zijn maffia. Chaia vraagt aan haar klasgenoten om stiekem foto’s te gaan maken, maar dat durft niemand. Via-via wordt de directrice van het gehandicaptencentrum ingeseind. Zij geniet als een van de weinigen aanzien bij de zigeuners en moet aftasten of er echt een pony rondloopt.
En nu? Nu kunnen we, heel frustrerend, alleen maar afwachten.
Ik betrap mezelf erop dat ik ineens wat geforceerd langs de zigeunerwijk rijd. Ook al is Beetle voor eeuwig verdwaald in het wilde bos, ik denk bij een groep zigeuners nu toch heel even: ‘stelletje paardendieven’. Weer iets aan diggelen.

Spanje is minder ontwikkeld dan Nederland en Zuid-Spanje is het ergst: een soort olijvenoerwoud. De kinderen in Andalucia missen daardoor een bepaalde aansluiting met de wereld. Dus geven we ze allemaal een gratis computer.
Wat hiervan is waar? In ieder geval het laatste. Alle kinderen van de hoogste twee klassen van de basisscholen in heel Andalucia krijgen vandaag een gratis laptop van de regering. Dus ook onze Chaia. Dat wij hier thuis twee vaste computers en drie laptops hebben, doet niet ter zake. Weken is hier naar toegeleefd, brieven van de schooldirecteur en alles, en vandaag is het zover: de ouders mogen de computers ophalen. Zelfs Chaia doet hysterisch opgewonden alsof ze nog nooit eerder een laptop in handen heeft gehad.

Galopperende oma's

Het theaterzaaltje van de school puilt uit. Oma’s, opa’s, tantes, ooms, broers en zussen, iedereen is gekomen. In de verte demonstreert de directeur mompelend de aan/uitknop van de betreffende laptop. Hij is groen, zie ik, de kleur van Andalucia, en er hoort een rolkoffertje bij.
En dan is het zover. Voor ik begrijp wat er gebeurt, begint het grote rennen. De Dwaze Dagen bij de Bijenkorf zijn er niks bij. Oma’s, opa’s, tantes etcetera, iedereen galoppeert, draaft naar de klas van het kind waar de computer klaar staat. Her en der vallen mensen, huilen kinderen, ergens ontstaat een soort opstootje.
‘Er is toch gewoon voor ieder kind een computer?’ vraag ik verward, maar Chaia staat al aan mijn arm te trekken. ‘Mama, kom nou!’ Overal lopen inmiddels kinderen met groene computertjes, naarstig zoekend naar het internet (wat natuurlijk niet zomaar in de lucht zweeft daar op school, maar dat begrijpt dan weer bijna niemand).

Spanje is minder ontwikkeld dan Nederland en Zuid-Spanje is het ergst: een soort olijvenoerwoud. De kinderen in Andalucia missen daardoor een bepaalde aansluiting met de wereld. Dus geven we ze allemaal een gratis computer.
Wat hiervan is waar? In ieder geval het laatste. Alle kinderen van de hoogste twee klassen van de basisscholen in heel Andalucia krijgen vandaag een gratis laptop van de regering. Dus ook onze Chaia. Dat wij hier thuis twee vaste computers en drie laptops hebben, doet niet ter zake. Weken is hier naar toegeleefd, brieven van de schooldirecteur en alles, en vandaag is het zover: de ouders mogen de computers ophalen. Zelfs Chaia doet hysterisch opgewonden alsof ze nog nooit eerder een laptop in handen heeft gehad.

Stewardess

Dus nu heeft Chaia een kleine groene laptop. Er zit een onmogelijk tekstverwerkingprogramma op dat niet compatible is met word, heb ik alweer gezien. En internet via de wifi gaat een stuk trager dan op de andere computers hier in huis. Maar de spelletjes die erop zitten, zijn leuk, begrijp ik. Plus: dat koffertje. Het heeft wieltjes en ritsjes, een computervak uiteraard, en zelfs een eigen opvouwbaar regenjasje in weer een ander vak. Bijna alle kinderen van de hoogste klassen gebruiken het computerkoffertje nu als schooltas. En dus trippelt ook Chaia voortaan elke ochtend naar de schoolbus met een knalgroen stewardessenkoffertje achter zich aan. Haar mooie oililyschooltas ligt werkeloos in een hoek, net als de groene laptop. Maar dat koffertje is inderdaad prachtig!