Categorie: Verhalen van de berg

Strooizout bijna op? Vertragingen van de NS en vreselijke files op de ring?
Het kan altijd nog erger. 
Want toen de meiden en ik in Spanje aankwamen (Ilco is helaas nog in Nederland), was er ook sneeuw, maar helemaal nergens strooizout. Daardoor deden wij er algauw vijf uur over om van Malaga naar Montefrio te komen. Overal ongelukken en auto’s langs de weg. En onze berg kon je met de auto al helemaal niet op. Dat betekende met half-slapende kinderen en heel veel koffers een lange, nachtelijke sneeuwtocht naar boven. Het was zo glad dat ik mijn laarsjes moest uitdoen; ik kwam gewoon niet vooruit. 
Eenmaal bij de cortijo was de stroom uitgevallen. Het was zo donker dat ik het slot van de deur niet kon vinden, tot Chaia, heel Isabel Snoek-achtig zei: ‘Mam, je mobieltje. Dat geeft licht’…

De moeder van Floddertje

Zo'n Spaanse boerderij heeft heel kleine raampjes. Het was pikdonker. Maar Bloem had algauw een kaarsenplan verzonnen: 'iedereen zijn eigen kaars en in je zak een doosje lucifers.' Zo kwamen wij tot de slaapkamer, waar wij een reusachtige dekenberg maakten. De verwarming deed het namelijk ook niet (net als de waterpomp trouwens) en er kwamen grote wolken stoom uit onze mond. Bloem sliep met pantoffels en handschoenen aan. 
De volgende dag gingen we aan de slag. Het hout was kletsnat maar Bloem maakte een ouderwets kolenvuur in de open haard. We losten de kortsluiting op, dweilden de lekkages, lieten de telefoon en de verwarming repareren en de auto opladen (de accu was ook nog leeg). Aan het einde van de dag zag het er alweer heel anders uit in huis. Maar ikzelf leek nog het meest op de moeder van Floddertje nadat ze Floddertje en Smeerkees heeft schoongeboend na hun verfbad.

Strooizout bijna op? Vertragingen van de NS en vreselijke files op de ring?
Het kan altijd nog erger. 
Want toen de meiden en ik in Spanje aankwamen (Ilco is helaas nog in Nederland), was er ook sneeuw, maar helemaal nergens strooizout. Daardoor deden wij er algauw vijf uur over om van Malaga naar Montefrio te komen. Overal ongelukken en auto’s langs de weg. En onze berg kon je met de auto al helemaal niet op. Dat betekende met half-slapende kinderen en heel veel koffers een lange, nachtelijke sneeuwtocht naar boven. Het was zo glad dat ik mijn laarsjes moest uitdoen; ik kwam gewoon niet vooruit. 
Eenmaal bij de cortijo was de stroom uitgevallen. Het was zo donker dat ik het slot van de deur niet kon vinden, tot Chaia, heel Isabel Snoek-achtig zei: ‘Mam, je mobieltje. Dat geeft licht’…

Het kan nog erger

En toch. Ons leed is dan weer niets vergeleken met de rampen die de regen hier veroorzaakt. In Montefrio is een heel huis ingestort. Een dorp verderop (dat lager ligt) is overstroomd en daarbij is iemand verdronken. En de hele olijfoogst is verpest. De prijzen voor olijven zijn enorm gekelderd en de olijven kunnen bovendien niet geoogst worden omdat de grond te nat is. En al kon dat wel: ze zijn helemaal volgezogen met water en dus niet goed meer. 
Bijna iedereen hier leeft van de olijven. Mijn buurvrouw Belen bijvoorbeeld. En Ramona, de moeder van Bloems vriendin Laura. De ouders van mijn vriendin Toni. In één klap de hele jaaromzet kwijt.

‘Nee, mijn dertienjarige dochter gaat echt niet meer met haar ouders oud en nieuw vieren,’ mailt een Nederlandse vriendin, ‘wij gaan naar een huisje aan zee en zij blijft lekker in Amsterdam chillen met haar vriendinnen.’
Het zijn van die momenten dat je ineens voelt hoe de tijd in Montefrio stil is blijven staan. Geen enkel meisje van dertien zou zonder haar ouders thuisblijven. En chillen? Ze weten niet eens wat het is. Laatst werd ons buurmeisje veertien. Ik ging mijn dochters (alledrie) ophalen van het partijtje. Het was allemaal nog in volle gang. En wat deden die grote Spaanse meiden? Balspelletjes en haasje-over…

Kleine huis

De meisjes hier moeten elke dag meehelpen op het land en in huis. En ook op school lijkt het me strenger. Want: welke juf in Nederland geeft er nog strafregels op? In Dunya;s schooltas vind ik vijftig keer: ‘Ik mag de juf niet storen tijdens de les.’ Ik schrik, maar zelf zit ze er helemaal niet mee.
Het doet me denken aan een verhaal van Chaia, alweer een tijdje geleden: ‘Er had iemand een stinkbom laten ontploffen in de eetzaal. En toen kwam de directeur en gaf hem voor het zicht van de hele school een oorvijg’ Ook daar keken de meiden niet van op, weten zij veel dat zoiets in Nederland een fikse rel zou opleveren. In Montefrio spelen dat soort gevoeligheden niet. Als er hier luizen heersen, krijg je een briefje met het verzoek het haar van je kind wekelijks te wassen met zout en azijn. Dat zal ze leren!
Films, disco’s, hippe winkels… het is hier ver te zoeken.
Maar als ze klaar zijn met het werken, gaan de kinderen het veld in met een bal. Ook de groten. Zelfs nu het kouder wordt en de modder in dikke plakken onder hun schoenen kleeft. En dat heeft absoluut een hoog Kleine huis op de prairie-gehalte.

‘Nee, mijn dertienjarige dochter gaat echt niet meer met haar ouders oud en nieuw vieren,’ mailt een Nederlandse vriendin, ‘wij gaan naar een huisje aan zee en zij blijft lekker in Amsterdam chillen met haar vriendinnen.’
Het zijn van die momenten dat je ineens voelt hoe de tijd in Montefrio stil is blijven staan. Geen enkel meisje van dertien zou zonder haar ouders thuisblijven. En chillen? Ze weten niet eens wat het is. Laatst werd ons buurmeisje veertien. Ik ging mijn dochters (alledrie) ophalen van het partijtje. Het was allemaal nog in volle gang. En wat deden die grote Spaanse meiden? Balspelletjes en haasje-over…

Kind

Chillen in Amsterdam of door de velden rennen in Montefrio. Ik weet werkelijk niet wat leuker is. Alleen dit: ondanks het harde werken, kan je als kind hier langer kind blijven. 
En dan komt dat chillen later wel.

Van Sinterklaas zo – hup- naar kerst. Dat gebeurt er als we Ilco’s verjaardag in Sevilla vieren. Op een of andere manier ziet Sevilla er altijd uit alsof er een reusachtig evenement aan de gang is. Overal wandelen mensen in hun mooiste kleren, er zijn dag en nacht uitpuilende terrassen en tapabars en in elke hoek en op elk plein klinkt gitaarmuziek. Nu doen ze dus iets met kerststallen: voor elke kerk en kathedraal staan lange rijen en de ene stal is nog fraaier dan de andere. Stromend water, vuurtjes voor de herders,en dat het van nacht langzaam dag wordt….

Julia

Ik hou zo van Sevilla! Van de flamencobarretjes, waar we dit keer een geweldige gitarist zien en een danseres die volgens Chaia lijkt op een slang (Dunya valt, in haar flamencojurk, onder het woeste geklap pardoes in slaap). Van de sinaasappelbomen en het eeuwige lenteweer. Van het lekkere eten. En van de romantiek die schaamteloos en bijna tastbaar is. Zoals de zingende jongens met gitaren die we onder een balkon een heuse serenade zien brengen. Ze bellen aan, eentje zingt volop bij de intercom, de rest staat nog steeds omhoog te kijken en te spelen. Nieuwsgierig blijven we staan; welke Julia buigt zich zo over het balkon naar beneden? De deur gaat open… en het is een heel oud broos vrouwtje van een jaar of negentig. Giechelend als een schoolmeisje staat ze daar, terwijl alle toevallige voorbijgangers klappen en de jongens uit volle borst doorzingen.
De vorige keer dat ik in deze stad was, schreef ik een boek, nu schrijf ik een lied.
Zo gaat dat dus in Sevilla!