Anna van Praag

Prinsjesdag bij jullie! Vond het vanmorgen ineens enorm belangrijk om Dunya uit te leggen wat de troonrede was en de gouden koets. In Nederland interesseerde het me niks, maar hier lijd ik soms aan een raar ‘als ze maar onthoudt waar ze vandaan komt’ sentiment. 
‘Ik heb die koets al heel vaak gezien,’ riep Dunya vanaf haar fiets.
‘Wanneer dan?’ 
Op datzelfde moment wierp ze zich met fiets en al van de heuvel omlaag, dus dat antwoord kwam nooit meer.
Maar goed, Ilco bekommert zich dus om de hoeden vandaag.

Gaga

Tien kamerleden dragen vandaag een MasterPeace hoed. Dat is nou echt zo'n Ilcoplannetje. Grappig, slim (al die aandacht voor MasterPeace!), en ook nog eens hip. Want ja, die hoeden zijn wel ontworpen door echte ontwerpers. 
Het is voor mij een beetje genant om te zeggen want ik zou graag een fashion babe zijn, maar Ilco is hier in huis veruit de meest modieuze. Ik snap niet hoe het kan voor iemand die amper tijd heeft om alle hippe scenes af te struinen, maar Ilco weet altijd precies welke merken kunnen en welke niet. Welke kleur ik moet dragen (en dat wordt dan een jaar later mainstream mode), hoe hoog de laarzen dit jaar en uit een vol rek kleren pakt hij altijd precies dat ene jasje. Ook hijzelf ziet kans om tussen al het wereldreizen door een leren jas in Londen, schoenen in Barcelona of een wild bloesje in Amsterdam te kopen. En een paar keer per jaar gaat hij met de meiden op pad en koopt hun hele garderobe met hen. Ik kom daar niet meer aan te pas. 
Dus die hoeden. Die komen van Frans Molenaar en de ontwerper van Lady Gaga. En van nog meer mensen die ik niet ken maar dat zegt dus niets. Kijken dus allemaal, naar de Gouden Koets en troonrede – niet om de koningin en al helemaal niet om het niet-bestaande regeringsstatement.  Maar om het genot van de hoed.

‘Ik ben boerin!’ Zo heet het blije boek dat Ilco voor mij heeft gewonnen. De Telegraaf gaf een aantal exemplaren weg aan diegenen die de leukste brief schreven. Ilco schreef ‘Mijn Amsterdamse vrouw woont sinds kort op een Spaanse boerderij en die heeft dit boek wel nodig’ (of zoiets) en nu ligt dat boek alweer maanden op mijn nachtkastje. 
Tijdschriftvraag: ‘Welk boek ligt er momenteeel op je nachtkastje?’ ‘Eh….’
Maar goed, het is dus een blij boek en ik val er vaak heerlijk bij in slaap. 
.

Dood met crocs

De schrijfster van dit boek komt dus ook uit de stad en via een geweldige knappe boer ('met wilde krullen' vertelt ze steeds) is ze  verliefd geworden op het plattenland. De ruimte! De rust! Het eerlijke eten! De koe!
Ja, denk ik elke keer als ik dit boek lees, JA JA! Ik zit hier goed, ik heb dat ook. Oké niet die koe, maar wel voorbijtrekkende geiten. Ook heel idyllisch, dat geklingel van die bellen.
Toch zijn er ook verschillen tussen mij en de blije boerin. Zij trekt bijvoorbeeld soms stiekem haar 'hippe boots' uit voor praktische crocs en zoiets zal ik nooit en te nimmer doen. Ik wil nog niet dood gevonden worden met crocs (croqs? crocks? zie je, ik weet niet eens hoe je het schrijft). En waar de blije boerin genietend door de klei gaat, loop ik soms te zuchten en te steunen als de barones uit The sound of music. Gisteren nog. Had het geregend, is al erg, stap ik nietsvermoedend uit auto om vuilniszak in container bij de weg te gooien en zak dan letterlijk tot mijn enkels in die rottige klei. Leuke gestipte schoentjes met reuzenhak één bonk ellende. Verwoesterd, zou Chaia zeggen. 
Dus? Denk ik a la de blije boerin: tsja, het wordt herfst en we wonen midden op de campo, laat ik eens op zoek gaan naar leuke frisse kaplaarzen?
Welnee. Ben vandaag onmiddellijk het dorp in gegaan om in de nazomeruitverkoop nieuwe hakschoentjes te halen. Ze zijn rood en onpraktisch en nu nog prachtig nieuw.

De postbode brengt de Lijster-uitgave van mijn boek Het heksenhotel. Ik ben blij! Lijsterboeken bestel je op school, voor een zacht prijsje. Met een beetje geluk gaat nu weer een hele nieuwe groep kinderen dit boek lezen.
Ik geloof dat Het heksenhotel mijn favoriete boek is van wat ik tot nu toe heb geschreven. En er hoort ook een fijn heksenverhaal bij.

Ierland

Voor dit boek ging ik naar Ierland. Via-via kende ik daar een echte heks, die mij een aantal voor de wicca’s magische plekken zou laten zien. Ik zat in die tijd nog bij een andere uitgeverij en had het gevoel dat ik daar niet veel verder kwam. Maar overstappen van uitgever doe je niet zomaar, dat ligt allemaal heel ingewikkeld. Dus daar was ik nog over aan het piekeren.
Uiteraard vertelde ik daar niks over aan de heks in kwestie. Het enige dat zij wist was dat ik research wilde doen voor een heksenboek. En zij zou me wel eens even inwijden!

Heksenkring

De heks was doodeng. Ze was kaal (zie je dat Roald Dahl toch gelijk heeft?!), dik en streng. Ze nam me mee de weilanden in. We klauterden over hekken en liepen langs stieren. Door die heks was ik daar toch minder bang voor dan normaal.
Uiteindelijk kwamen we bij een kring van stenen. Heel oude stenen, nog uit de tijd van de druiden. Daar, op die plek ging de heks met mij in het rond rennen. Ik had besloten me overal voor open te stellen, gewoon mee te doen en maar te zien wat er zou gebeuren. Toch schaamde ik me een beetje voor de stieren in de verte want de heks gilde er ook nog allerlei rare formules bij.
Plotseling ging ze zitten. Ze deed haar ogen dicht en raakte in een soort trance. Ik wachtte of er met mij ook iets zou gebeuren, maar ik zag alleen het gras, de stieren, de wolken die door de hemel joegen. Het was op zich niet onprettig.
Na een tijdje werd de heks weer wakker. Ze had contact gehad met de oude druiden, zei ze, en het was enorm intens geweest. De oude druiden hadden haar van alles ingefluisterd.
Toen begon het keihard te regenen en we moesten rennen naar de auto die drie weilanden verder stond.

Boodschap

Maar het raarste komt nog.
Toen de heks mij naar het huisje had gebracht waar ik logeerde, reed ze keihard weg in haar oude autootje. Ik keek haar na.
Toen zag ik dat ze ineens net zo hard achteruit terug kwam rijden.
Ze draaide haar raampje open en riep: ‘O ja, de oude druiden hebben me ook nog een boodschap voor jou mee gegeven.’
Ik kwam snel dichterbij. ‘Wat dan?’
De heks haalde haar schouders op. ‘Ik snap het ook niet, maar ze zeiden: find yourself another publisher.’

Dat heb ik toen meteen gedaan. Met heksen moet je niet spotten.

Dorpsgekken zijn overal. Ook in Spaarndam, in een kerkje waar mijn oude studievriendin Hella trouwt.

Appeltaart

'Mag ik hier zitten?' vraagt de verwarde man met de dunne beentjes- en voordat ik precies begrijp wat er gebeurt sta ik naast mijn stoel en zit hij erop: een stralend type dat zich gedraagt als de ceremoniemeester zelf. `Ik kom namelijk uit Huis ter Heide,' zegt hij verontschuldigend – alsof ikzelf niet helemaal uit Spanje kom voor deze bruiloft en direct vanuit het vliegtuig de halve nacht een lied heb zitten repeteren met twee vriendinnen.
Maar mijn buurman is geweldig gezelschap. Hij knikt herkennend bij elke kwinkslag van de ambtenaar alsof hij er zelf bij was toen het bruidspaar elkaar ontmoette, verliefd werd, meer en meer vlinders in de buik kreeg en uiteindelijk besloot te trouwen.
Wie is het? denk ik koortsachtig. Ik heb hem nooit gezien bij Hella en Ruben, misschien is het een oude dierbare oom? Ja, dat moet haast wel. Een lieve oude oom die ook bij het jawoord diep ontroerd is.
Als wij ons lied hebben gezongen, vlak na de ceremonie, is onze buurman de eerste om ons te feliciteren. De tranen rollen over zijn wangen. 'Ik wist dat jullie iets moois zouden maken, maar wat is dit goed, de spijker op de kop. Dank jullie wel!,' fluistert hij.
Niet veel later komen de accordeonisten die ons de kerk uit leiden naar de taart. De man naast me klapt het hardst, schudt mee alsof hij elk nummer kent en veegt over zijn ogen als het bruidspaar opstaat. Hij is de eerste die de stoet achter de accordeonisten aanvuurt, richting champagne.
'Nu komt de taart. Appeltaart,' vertrouwt hij me nog toe, 'hele lekkere, van een hele goede banketbakker. Daar houdt de bruid zo van.'
Weer iets dat ik niet wist, denk ik.
Pas een uur later, bij de bosbessentaart (die inderdaad heerlijk is) denk ik weer aan de man uit Huis ter Heide.
Hoe ik ook zoek, ik vind hem nergens.

Spanjaarden en haar.
Aan de overvolle schappen met ontharingsmiddelen in de supermarkten te zien, is het een enorme klus. En nu ook voor de mannen: glad en chineesachtig komen ze op het strand voorbij. 
Soms gaat er nog wel iets mis. Bijvoorbeeld dit meisje: knalblond zonder uitgroei, nergens een snor of een verkeerde bikinilijn te ontwaren. Totdat ze zich omdraait en op haar rug gaat liggen zonnen. Haar string is te klein om te bedekken wat haar scheermes is vergeten: een stevig en krullerig bosje zwart haar, precies tussen haar billen.

Als een surfer in Spanje

Surfers hebben een goed leven. De hele zomer op het strand van tarifa. En als het te koud wordt, pakken ze hun kite en hun board in en gaan gewoon verder… in Brazilie.

Spanjaarden en haar.
Aan de overvolle schappen met ontharingsmiddelen in de supermarkten te zien, is het een enorme klus. En nu ook voor de mannen: glad en chineesachtig komen ze op het strand voorbij. 
Soms gaat er nog wel iets mis. Bijvoorbeeld dit meisje: knalblond zonder uitgroei, nergens een snor of een verkeerde bikinilijn te ontwaren. Totdat ze zich omdraait en op haar rug gaat liggen zonnen. Haar string is te klein om te bedekken wat haar scheermes is vergeten: een stevig en krullerig bosje zwart haar, precies tussen haar billen.

Geschenk

Ik lig aan zee en denk: had ik maar een pen. Ik krijg het ene briljante schrijfidee na het andere en mijn hoofd tolt van het onthouden ervan. Ik ga rechtop zitten en kijk…
Precies op dat moment spoelt er een klein houten Ikea-potlood aan.

Ik was zo’n kind dat altijd huilend van vakantie terugkwam. Ik wil niet weg, ik wil niet terug, ik wil niet, IK WIL NIET!
En eigenlijk ben ik nog steeds zo.
 

Lonely planet

Na tien dagen zee, zee en nog eens zee stap ik morgen met zware benen in de Landrover. Waarom kunnen we hier eigenlijk niet altijd blijven, waarom niet? Wat heb je meer nodig dan zee voor je ontbijt, zee om te schrijven en zee als toetje voor de nacht?
'O jee, ze gaat huilen,' roept Bloem en Chaia zegt bezorgd: 'Mam, niet hier. Ze zien je!' 
Het enige dat  helpt is de grote reisgids van Lonley Planet. Want ja, we hebben weer stiekeme plannen voor een grote verre reis. Niet nu meteen, we moeten eerst nog veel voorbereiden. 'En ons verheugen,' zegt Ilco.
Ik droom weg bij visa extensions en 'wat te doen bij slangenbeten'. Mijmer over of Chaia nu voor eeuwig immuun is voor malaria of niet en dat we rugzakken moeten kopen en waar. Een nieuwe reis! 
Zodat mijn leven weer eens verandert in een vaag intermezzo van weemoed en verlangen. 

‘Waarom gebeuren dit soort dingen nooit bij andere families?’ vraagt Ilco na afloop.
Ik snap wat hij bedoelt. Het heeft iets te maken met grenzeloos optimisme (Ilco) en grenzeloze naiviteit (Anna). Soms werkt dat geweldig, nu niet. Nu lopen onze dochters hard te huilen, met bloedende schrammen op hun armen. ‘Ja hoor, nu krijg je dus tetanus,’ snikt Bloem tegen Dunya.

Het plan

Het ging weer eens over de zwerfpoezen, zolangzamerhand toch echt een plaag. Als we die vier kleine zwarte (inmiddels al lang niet meer zo klein en schattig) nou eens meenamen naar de kust? Op onze favoriete zeecamping zijn de mensen dol op zwerfkatten, hebben we gezien. Ze krijgen overal eten en schoteltjes melk. Daar kunnen er makkelijk nog een paar bij. En als de toeristen weg zijn, worden ze toch gewoon zeekatten? Vis genoeg in Tarfia

‘Waarom gebeuren dit soort dingen nooit bij andere families?’ vraagt Ilco na afloop.
Ik snap wat hij bedoelt. Het heeft iets te maken met grenzeloos optimisme (Ilco) en grenzeloze naiviteit (Anna). Soms werkt dat geweldig, nu niet. Nu lopen onze dochters hard te huilen, met bloedende schrammen op hun armen. ‘Ja hoor, nu krijg je dus tetanus,’ snikt Bloem tegen Dunya.

Kattenpandemonium

De meisjes gaan de poezen vangen, Ilco staat klaar met het mandje. En daar gaat het mis. Het vele voeren, aaien en soms zelfs optillen heeft deze poezen ogenschijnlijk tam gemaakt, maar het blijven toch zwerfkatten. Merken we nu. Want die leuke schatjes met namen als 'Jumper' 'Muts' en 'Hangpoes' ontpoppen zich in luttele seconden tot krijsende furies. Laf verscholen in de keuken, hoor ik het woeste gekrijs door het dal schallen, met daardoorheen het geschreeuw van Ilco en het keiharde huilen van de meisjes. Het is één ellendig kattenpandemonium. 

Oké, we hebben er één meegenomen. Streep, de enige die al tam was voor we kwamen, vermoedelijk een huiskat geweest, ooit. Streep ging zoet mee en sloop stiekem de auto uit bij aankomst. Voorbeeldig, zo hadden we het bedoeld. Hij loopt nu rond over de camping en eet tartaar en hondenvoer dat de toeristen voor hem kopen in de campingwinkel. Nu al staat hij, tot stiekeme hilariteit van de meisjes, op tientallen foto's. 
'Je moet alleen wel je handen wassen na het aaien,' komt de Duitse buurman mij waarschuwen. Ik knik vaag – en hij voegt er dreigend aan toe: 'Wie weet van wat voor smerige plek zo'n beest vandaan komt!'