Anna van Praag

In het buitenland kan je een deel van de Nederlandse televisie ontvangen via een zender die BVN heet (het Beste van Nederland en Vlaanderen). Dat betekent dat wij het journaal hebben, NOVA en De Wereld Draait Door, maar dan weer niet Annie MG Schhmidt. Wel Ivo Niehe en een eng Belgisch programma dat Koppen heet. En ook nog ons eigen wereldwijd BVN-weerbericht door Erwin Krol, mijn lievelingsprogramma.
En de Haiti-avond. Die hadden wij ook live. En dat was dan weer enorm saamhorig. ‘Wij Nederlanders zijn hier goed in,’ zei iemand en dat voelden wij hier ook zo. Ja, wij Nederlanders kunnen toch maar ‘mooie televisie’ maken, professioneel en ontroerend tegelijk.

Carice

Bloem en Chaia hadden op school al geld ingezameld voor Haiti, maar dat was in dezelfde week als de collecte voor verf om de door de regen gehavende school weer op te knappen. Dus nu besloten ze allebei spontaan een maand zakgeld over te maken naar Haiti. Ook wel een beetje omdat ze hoopten Carice van Houten aan de telefoon te krijgen, maar toch.
Helaas. Ineens werden wij er weer bruut aan herinnerd dat ‘wij Nederlanders’ daar zaten en niet hier. Want elke keer als iemand de speciale lijn opnam (‘Ik hoorde hoi. En het was een vrouw!’) werd de verbinding meteen verbroken. Het gratis bellen gold zeker niet voor Spanje. Dus uiteindelijk zonder tussenkomst van Carice geld overgemaakt. 
Maar het was al met al een mooie avond, zo met André van Duijn, Trijntje en heel zingend Volendam. Het beste van Nederland. 

Strooizout bijna op? Vertragingen van de NS en vreselijke files op de ring?
Het kan altijd nog erger. 
Want toen de meiden en ik in Spanje aankwamen (Ilco is helaas nog in Nederland), was er ook sneeuw, maar helemaal nergens strooizout. Daardoor deden wij er algauw vijf uur over om van Malaga naar Montefrio te komen. Overal ongelukken en auto’s langs de weg. En onze berg kon je met de auto al helemaal niet op. Dat betekende met half-slapende kinderen en heel veel koffers een lange, nachtelijke sneeuwtocht naar boven. Het was zo glad dat ik mijn laarsjes moest uitdoen; ik kwam gewoon niet vooruit. 
Eenmaal bij de cortijo was de stroom uitgevallen. Het was zo donker dat ik het slot van de deur niet kon vinden, tot Chaia, heel Isabel Snoek-achtig zei: ‘Mam, je mobieltje. Dat geeft licht’…

De moeder van Floddertje

Zo'n Spaanse boerderij heeft heel kleine raampjes. Het was pikdonker. Maar Bloem had algauw een kaarsenplan verzonnen: 'iedereen zijn eigen kaars en in je zak een doosje lucifers.' Zo kwamen wij tot de slaapkamer, waar wij een reusachtige dekenberg maakten. De verwarming deed het namelijk ook niet (net als de waterpomp trouwens) en er kwamen grote wolken stoom uit onze mond. Bloem sliep met pantoffels en handschoenen aan. 
De volgende dag gingen we aan de slag. Het hout was kletsnat maar Bloem maakte een ouderwets kolenvuur in de open haard. We losten de kortsluiting op, dweilden de lekkages, lieten de telefoon en de verwarming repareren en de auto opladen (de accu was ook nog leeg). Aan het einde van de dag zag het er alweer heel anders uit in huis. Maar ikzelf leek nog het meest op de moeder van Floddertje nadat ze Floddertje en Smeerkees heeft schoongeboend na hun verfbad.

Strooizout bijna op? Vertragingen van de NS en vreselijke files op de ring?
Het kan altijd nog erger. 
Want toen de meiden en ik in Spanje aankwamen (Ilco is helaas nog in Nederland), was er ook sneeuw, maar helemaal nergens strooizout. Daardoor deden wij er algauw vijf uur over om van Malaga naar Montefrio te komen. Overal ongelukken en auto’s langs de weg. En onze berg kon je met de auto al helemaal niet op. Dat betekende met half-slapende kinderen en heel veel koffers een lange, nachtelijke sneeuwtocht naar boven. Het was zo glad dat ik mijn laarsjes moest uitdoen; ik kwam gewoon niet vooruit. 
Eenmaal bij de cortijo was de stroom uitgevallen. Het was zo donker dat ik het slot van de deur niet kon vinden, tot Chaia, heel Isabel Snoek-achtig zei: ‘Mam, je mobieltje. Dat geeft licht’…

Het kan nog erger

En toch. Ons leed is dan weer niets vergeleken met de rampen die de regen hier veroorzaakt. In Montefrio is een heel huis ingestort. Een dorp verderop (dat lager ligt) is overstroomd en daarbij is iemand verdronken. En de hele olijfoogst is verpest. De prijzen voor olijven zijn enorm gekelderd en de olijven kunnen bovendien niet geoogst worden omdat de grond te nat is. En al kon dat wel: ze zijn helemaal volgezogen met water en dus niet goed meer. 
Bijna iedereen hier leeft van de olijven. Mijn buurvrouw Belen bijvoorbeeld. En Ramona, de moeder van Bloems vriendin Laura. De ouders van mijn vriendin Toni. In één klap de hele jaaromzet kwijt.