Anna van Praag

Vinazza

De bloesem in de amandelboom,
Het leven lijkt een droom…
De prachtige bergen.
Daarbij zijn we klein als dwergen.
Het prachtige bos,waar je hutten kan bouwen.
En waar je de poezen van Diana hoort mauwen.
Baldo kwam s ochtends op bezoek
En hij lachte van hoek tot hoek
Het is een echt gouden huis
Ja, hier voel ik me thuis.
Elke dag bloemen plukken,
Ze staan laag dus moet je bukken.
Het mooie riviertje,
We maakte een kaart op een papiertje,
De lieve meid en de vrolijke man,
Nou die bakken er iets van.
De bloesem in de amandelboom
Het leven lijkt een droom…………………………

Chaia

Mimosa

Na een paar dagen in de lente van Ligurie laten we fijne oorden als Monaco, Nice en Saint Tropez links liggen; wij gaan door, naar Spanje.

Het carnaval is voorbij, de confetti waait het water in en de stad is weer rustig geworden.
Ook wij vertekken. We hebben in twee weken alle soorten inktvis klaargemaakt (de een gefrituurd, de ander in de pasta, de kleintjes in de soep) en de beste ijssalon gevonden (Il Doge, in de studentenwijk). Ik heb een capuccino gedronken in Florian alsof ik een hele beroemde -en ook hele rijke- schrijfster was (en dat dan Peter Jackson binnenkwam en ik had één uur om hem te overtuigen dat hij Het Heksenhotel moest verfilmen… of JK Rowling die net bezig was met het slot van Harry Potter… of anders wel George Clooney). Zo werd ik veertig.
En we hebben veel geslapen. De maanden voor vertrek waren enorm hectisch. De laatste weken nam er elke dag wel ergens iemand afscheid (van de dansles, de circusles, de school…). We sliepen te kort en te weinig. Hier in Venetië hadden we eindelijk weer tijd om te dromen.

De droom van Bloem

Ik liep over een marktplein met de zon in mijn hand. Die was enorm. Ik riep zachtjes: ‘Zon te koop’ en iedereen wilde hem hebben. Toen ik iemand de zon wilde geven, rolde hij weg door de regen. Dat vonden we niet zo erg.
De volgende ochtend kwam ik terug en toen was de zon er weer, hij was de hele wereld omgerold en hij was een stukje heter geworden. Ik verkocht de zon aan de man, die hem in de lucht gooide. De zon steeg op. En het werd mooi weer.

De droom van Chaia

Iedereen die wij kenden ging mee in de Landrover – wel meer dan honderd mensen. En het regende luiers en telefoonsnoeren en oorbelachterkantjes. Lola en ik zaten naast elkaar.
In Duitsland waren overal bloemen en mama zat uitgeput onderuit met een strohoed op van de zon de genieten. Karlijn zei: ‘Zullen we die bloemen maar opeten?’ Iedereen begon met grote happen van de bloemen te eten.
Net toen ik ook een hap wilde nemen, werd ik wakker.

Nu gaan we de auto ophalen, die al die tijd op een verre parkeerplek heeft staan wachten. Marco Polo vertrok vanuit Venetië naar het oosten; onze reis gaat westwaarts.

In een klein steegje snellen ons twee theaterpersonages voorbij. Hij, een snaveldokter, is helemaal in het zwart met een wit masker voor. Zij draagt een lange fin de siecle jurk, compleet met pruik en handschoenen en is ook al gemaskerd. Hun hakken klepperen over de haveloze straatjes, hun mantels bollen op als ze vlug om een hoek verdwijnen. Een deur van een huis zwaait open, er is een portier in glanzend livrei, een glimp van weer een ander masker… en als wij dichterbij komen, niks meer. Een donkere steeg, hondenpoep, de ene deur nog vervelozer dan de andere – welke was het nou?

Fellini

Carnaval in Venetië is met z’n allen spelen dat je speelt dat je in een film speelt. Misschien is het Eyes Wide Shut van Stanley Kubrick en ben je zometeen te gast op het macabere bal masqué in een of ander palazzo. Misschien is het iets van Fellini; we zijn nog geen kwartier gearriveerd of er fietst ons een dwerg voorbij in een fluwelen pak, spierwit geschminkt. En overal zijn oudere Italiaanse dames in bontjas, allemaal eender achter hun masker van papier mache met hoge veren. In tegenstelling tot ons Nederlandse carnaval, waar het erom gaat zo snel mogelijk zoveel mogelijk remmen los te gooien, draait het hier om beheersing, om statigheid. Praten gaat niet achter zo’n masker, een lach blijft verborgen. Men paradeert, knikt minzaam naar de fotografen. Het maakt niet uit of je mooi of misschien juist heel lelijk bent, in zo’n schitterende commedia dell’ arte-uitdossing ben je een levend kunstwerk.
Je ziet ze echt overal: in gondels, wachtend op de bus, hangend tegen pilaren of op een of ander bankje. Maar natuurlijk het meest op het San Marco plein, Veneties chique centrum, dat flonkert van alle Fabiolas (en van alle zeer professioneel ogende fotografen die in aantal de gekostumeerden misschien wel evenaren). De duiven zwermen wanhopig door de lucht; voor hen is er deze dagen op het plein gewoon geen plaats.

Pinguïns

Natuurlijk zijn er ook hier domme toeristen die het niet begrepen hebben. Ze dragen grote oranje pruiken of mutsen die nog het meest doen denken aan Pardijntje van de Efteling. Maar ze zijn in de minderheid en over het algemeen gaat het wonderbaarlijk goed met het collectieve carnavalsbewustzijn. Zelfs twintig pinguïns die ons, ernstig snaterend, passeren, blijven binnen de grenzen van de goede smaak.
“Mooie mensen,” noemt onze Dunya van drie het en ze kijkt haar ogen uit. Totdat ook dat weer gewoon wordt. Groot is haar vreugde als ze in een verlaten hoekje van het San Marco Plein een troepje vergeten duiven vindt. Ze rent opgetogen achter ze aan zoals elk kind in elke stad zou doen en ik moet nu ook rennen om haar niet uit het oog te verliezen. Terwijl ik tussen alle mensen door speur naar haar felgekleurde jasje (misschien is ze een of ander steegje in geschoten?) bekruipt me opeens het onaangename gevoel dat ook deze scène al een keer gefilmd is- maar dan in een film waarin ik helemaal niet terecht wil komen….

We zijn in Venetië, de stad van waaruit Marco Polo zijn wereldreis begon!
Het weer is zonnig en fris, bijna lenteachtig. De stad zoemt van carnaval en we hebben een stoer apartement pal in het centrum, boven een bakker.

De eerste ontberingen

Toch is het begin van de reis niet zonder slag of stoot verlopen. Om te beginnen was er die afschuwelijke Duitse Autobahn vol vrachtwagens, werkzaamheden, regen en rukwinden. De auto was zo zwaarbeladen, dat het wel een vrachtwagen leek. Ilco had gewoon pijn in zijn armen van het sturen en, helemaal in de bergen, was het af en toe een heel gezwalk. Vervolgens bleek, toen we de auto opnieuw gingen laden (alle boeken van het dak af en in de la onder de auto – een enorme bibliotheek) dat alles op het dak niet waterdicht was, waaronder de koffer met AL mijn kleren erin. Mijn leuke nieuwe jurkjes! Mijn nieuwe witte broek (nu nooit meer wit).
Eenmaal in Venetië moesten we de auto ergens buiten de stad parkeren en verder over het water en lopend met allemaal koffers en tassen, dwars door de carnavalsdrukte. Reuze romantisch: overal strengen gekleurde lichtjes, mensen met maskers, onwaarschijnlijk goede straatmuzikanten op pianola’s. Maar toen ik later mijn portemonnee zocht… inderdaad. Creditcard, bankpasjes, rijbewijs – net allemaal nieuw aangevraagd en nu alweer weg. Ik wist niet dat ik zó snel een zigeuner zou worden.

Carnaval

Over het Venetiaans carnaval ga ik nog apart schrijven. De officiële start is dinsdag, maar eigenlijk is het allang begonnen. Je stapt de deur van je huis uit en je staat in een film. Fellini meets Kubrick meets Pardijntje. Zoiets.

Welkom in het Internetcafe! Ga zitten zonder een woord te zeggen, tewijl je communiceert met mensen die er niet zijn. (Met dank aan de Blue Man Group)
Welkom in Duitsland…

We zijn nu nergens

We zijn weg en toch ook weer niet. 
Vanmorgen vertrokken we uit Durgerdam, uitgezwaaid door buren, vrienden, moeders, en de voltallige klas van Chaia. Nu heeft Chaia nogal veel vriendinnen in die klas en, geen idee wie er begon, maar op een gegeven moment stonden er alleen nog maar keihard huilende meisjes van acht. Het werd nog een heel spektakel, met meester Henk er nogal ontredderd tussen.

Daarna sneeuw, regen, en enorm wennen aan het rijden over bergwegen met zo´n zwaarbeladen auto. Nu zijn we moe en de meisjes en Ilco (die moest rijden van mij) liggen uitgeput van alle emoties te slapen in een erg motelachtig motel. 
Ik geloof dat dit een voetbalinternetcafé is. Overal schermen en biljarttafels en Budweiser. Geen enkel meisje te zien, alleen maar van die Bayern Munchen-types. Wat doe ik hier?

Het is 2007, het jaar van onze eigen Paris-Dakar.
De Landrover is nog bij de garage. We krijgen nieuwe veren, een uitlaat die de lucht insteekt als een snorkel (inderdaad, zodat je diep door het water kunt rijden), een stofvrije koelkast, stopcontacten voor de computers en de sateliettelefoon, geheime vakken die eruit zien als cilinders, navigatie, een nieuwe daktent en een uitschuifbare la die ook weer een bed kan worden….

Schrijven

Meest gekregen cadeau voor op reis: zaklamp, kompas. En dan te bedenken dat ik niet eens weet hoe een kompas werkt…  Maar eigenlijk nog veel belangrijker vind ik alle schriften en opschrijfboekjes die we krijgen. Zag laatst iets van Francien Oomen in de boekwinkel: 'Hoe overleef ik zonder schrijven' en zo is het precies.

Ilco zei: 'Het is niet de vraag OF de auto een keer kapot gaat, maar WANNEER.' En: 'Als we in de woestijn bendes tegenkomen, die onze auto stelen, gaan we gewoon verder op kamelen.' Leuk, zo'n avontuurlijke man! 

En ook al zijn we nog niet echt weg, terug kunnen we niet meer. Het is 2007, het jaar van de grootste reis die we ooit hebben gemaakt. Er zit niks anders op: sit back and enjoy the ride!

Maar dan wel graag met al die schriftjes en een computer bij de hand…. tot snel! (eerste stop: Venetië)

Waar is Anna? Nu ik dit schrijf ben ik nog gewoon thuis in Durgerdam.
En ik vraag me af of het nog wel zo’n goed idee was om twee jaar op reis te gaan. Het geregel alleen al…
Van mijn nieuwe boek dat pas over een jaar uitkomt, maar dat nu eigenlijk al af moet zijn.
Van zaken als verzekeringen, die heel enthousiast ‘globetrotter’ of zoiets heten maar ondertussen geen dekking geven in Afrika.
Van de toestemming die Bloem en Chaia moeten krijgen om twee jaar op de Internetschool te mogen.
Van alle prikken die we moeten halen (volgens het tropencentrum vallen we onder de categorie ‘primitief georganiseerd’).
En gewoon: van het omschakelen van een duidelijk leven naar dat van een zigeuner.

Modern?

‘Dat is pas modern,’ zegt de man van de drukkerij als ik nieuwe visitekaartjes laat maken waar alleen nog maar digitale adressen op staan. Modern? Goed, dan zijn we misschien moderne zigeuners.
Maar eerst moet ik nog afscheid nemen van ons huis, en van mijn familie en vriendinnen en dat is ouderwets ellendig.
Ilco heeft nergens last van. Tussen alle drukte door bladert hij in de enorme berg reisgidsen en roept af en toe iets als: ‘Weet je wat daar de plaatselijke delicatesse is? Aap!’
Het kan me vooralsnog niet verleiden.
Tussen de groeiende stapels dozen, briefjes en paperassen, trek ik nog maar eens een fles wijn open. Dat is een groot voordeel van als je zo lang weggaat: je kunt met een gerust hart al je dure bewaarwijnen opdrinken.
Proost!
Wat mij betreft was ons hele reisplan een broodje aap.